Voor de tweede keer in zijn carrière verpopt Bombay Bicycle Club’s frontman Jack Steadman zich tot Mr Jukes. In 2017 verraste hij ons met het album God First waarop we een andere kant zien van de indie-muzikant: een album vol soul en old school hiphop-invloeden waarin hij samenwerkte met tal van vooraanstaande artiesten. Aanstaande vrijdag verschijnt de opvolger The Locket dat een logische voortzetting is van God First. Behalve dat Steadman dit album volledig maakte met Barney Artist. Pardon… Barney wie?

Door: Wim du Mortier

Barney Artist en Jack Steadman barsten in lachen uit als ik vraag wie Barney eigenlijk is. „Geef maar toe, jij bent mijn grootste fan in Nederland”, grapt de rapper uit Oost-Londen. Ze komen net uit de pub en zitten op een klein bankje gebroederlijk naast elkaar om met de pers over hun gezamenlijke album te praten, de armen afwachtend over elkaar. The Locket klinkt als een logische voortzetting van het bijzondere album dat Jack Steadman in 2017 maakte en waarin hij naast zijn werk met Bombay Bicycle Club zijn andere muzikale voorkeuren kon uitleven. Die invloeden lekten ook al door in de laatste albums van Bombay Bicycle Club en werden toegeschreven aan Steadmans reizen, naar India bijvoorbeeld. Andere ritmes, spirituele thema’s, andere instrumenten en sferen. En dat was niet altijd naar de zin van de fans van het eerste uur die de Engelse band kenden van hun spetterende indie-debuut I had the blues but I shook them loose. Met zijn alter-ego Mr Jukes creëert de muzikant nog meer vrijheid voor zichzelf om alle muzikale windstreken te verkennen, en doet dat naar harte lust.

De band van Steadman stond in 2020 aan de vooravond van een immense tour na het verschijnen van Everything Else Has Gone Wrong. Een profetische titel, achteraf, want als snel deed corona van zich horen en is er van die tour tot nu toe niet veel meer gekomen. Wat te doen in de tussentijd? En dus werd Mr Jukes van stal gehaald. Ook afgedwongen door corona was het dit keer lastig om met veel verschillende artiesten samen te werken. Maar niet getreurd, want de bevriende Londense rapper Barney Artist zat in hetzelfde schuitje en wilde maar al te graag in zijn directe omgeving muziek blijven maken.

Hoe hebben jullie elkaar leren kennen?

Steadman: „Ik maakte al een poosje beats en hield intussen mijn ogen open voor een MC die ik leuk vond. Barney kwam ik tegen op Spotify. Toen ik zijn song Space hoorde dacht ik, ‘dit is precies de sound die ik zoek’. En heb ik hem een berichtje gestuurd of hij het leuk zou vinden om met Mr Jukes een liedje op te nemen. Hij is toen een keer naar mijn studio gekomen, en het klikte meteen.”
Artist” „It was love at first sight.”

Wat vind je zo goed aan Barney?

Artist, terwijl hij over de arm van Steadman aait: „Dit vind ik een leuke vraag…”
Steadman: „Toen we aan de praat raakten – we zijn daarna nooit meer gestopt met praten – werd snel duidelijk hoeveel gelijkenissen we hebben als het gaat om invloedssfeer en achtergrond. We zijn allebei opgegroeid met klassieke hiphop uit de VS en veel jazz-invloeden. En dan komen we allebei ook nog eens uit Londen. Dat brengt ook een zekere sound, een eigen accent, een eigen flavour met zich mee. En de mix van die twee elementen, dat is ook waar ik vandaan kom.”

Toch zijn er natuurlijk ook grote verschillen tussen de twee: de huidskleur, de cultuur en de wijken waar zij opgroeiden, de sociaal-economische omstandigheden van hun families. „Maar die verschillen vieren we”, zegt Steadman. „Dat is denk ik wat onze muziek ook speciaal en interessant maakt.”
Artist: „Sinds die eerste sessie hebben we verspreid over een aantal jaren vaker muziek met elkaar gemaakt. We zijn goede vrienden geworden. Toen corona alles platlegde, moesten we dat weer een beetje oprakelen, want we waren als het ware vergeten hoe het was om samen iets te doen. Maar onze vriendschap en betrokkenheid bij elkaar is het belangrijkste. En ik denk dat je dat merkt als je onze muziek hoort of ons live ziet spelen. Our music makes sense, because we are good friends.”

De twee vormden tijdens de lockdown een eigen bubble. Zo maakten ze het mogelijk om ook tijdens de strengste maatregelen door te kunnen werken. De plaat is heel snel tot stand gekomen. Steadman heeft de muziek geproduceerd. Daarbij putte hij, net als bij het eerste Mr Jukes-album, uitgebreid uit samples die hij uit zijn muziekcollectie trok. Dat creëert direct een jazzy of juist oriëntale sfeer in de nummers en zorgt voor een herkenbare eigen sound. Artist voegde zich dan bij Steadman in zijn eigen studio, niet ver van zijn woonhuis in Londen, en boog zich over de teksten. Maar daar bleef zijn bemoeienis niet toe beperkt. Samen tweakten ze de muziek tot ze tevreden waren. Het is echt een samenwerkingsproject, benadrukt Artist.
Steadman: „Wat ik heb gedaan is platen vinden waar ik van hou en daaruit momenten halen die ik wil samplen. Of een stukje basgitaar inspelen of drumsamples maken. Het kiezen van sounds hebben we echt samen gedaan. Want het is belangrijk dat Barney er iets bij voelt omdat hij er over moet rhymen. Dus als ik met iets kwam waarvan hij dacht dat het niet helemaal lekker klonk, dan kozen we andere sounds.”

Steadman: „Het is allemaal heel spontaan gegaan. Het had wel wat weg van het maken van een jazz album. Het gebeurde zo snel, net als in de jaren vijftig toen muzikanten bij elkaar kwamen en in een dag een album maakten. Zo snel hebben wij het niet gedaan, maar ik speelde hem wat muziek voor en letterlijk in minuten kwam hij dan al met de eerste teksten. Een uur later namen we het op en dan was het al voor een groot deel klaar. En als het eens wat langer duurde, zagen we dat als een teken dat het waarschijnlijk geen goed nummer was. Ook dat is een mentaliteit die bij jazz past en die wij hebben overgenomen: als het niet snel en spontaan gebeurt, dan is er iets mis en gaan we door naar het volgende idee.”

Artist: „Zijn studio is als een thuis geworden. Het is niet leuk om muziek te maken in een omgeving waar je je niet op je gemak voelt. Deze ruimte zal altijd dierbaar blijven voor mij. Omdat we daar dit hebben kunnen maken. Het is een kleine studio, maar mooi en fijn.”
Steadman: „In feite hebben we er niet eens heel veel tijd doorgebracht. Als Barney naar mij toe kwam en om een uur of 11 arriveerde, waren we meestal om een uur of 1 wel weer klaar en gingen we naar de pub om te lunchen. We hebben zo vooral veel tijd doorgebracht met hangen en praten. Echt hard werken was het niet”, zegt hij met een glimlach.
Artist: „Dat is wel mijn favoriete manier van muziekmaken: een paar uurtjes per dag.
Steadman: „Ja, het is mijn stijl. Barney was gewend aan sessies van 9 tot 6, dus die vond het hier geweldig. Toch heb ik jou tijdens de lockdown meer gezien dan mijn eigen gezin”, zegt Steadman plagend.

Artist: „De lockdown verklaart waarom het een optimistisch album is. We maakten het in één van de donkerste perioden voor de mensheid. Dat ik in die tijd naar een plek kon gaan waar we samen aan iets werkten, heeft er voor gezorgd dat ik niet knettergek ben geworden. Zo zijn we ook op de titel van de plaat gekomen. The Locket staat symbool voor het bewaren van herinneringen. Als je een familiefoto hebt bijvoorbeeld, dan stop je dat in een hangertje en dat draag je met je mee, voor altijd. Op het album gaat het veel over geloof en liefde en positiviteit. Volgens mij beginnen wij twee ons nu pas te realiseren dat we graag een plaat wilden maken die ons zou helpen ons verstand niet te verliezen tijdens de lockdown. Zonder dat we er bewust over hebben nagedacht, hebben we een plaat gemaakt waar wij naar verlangden. En hopelijk krijg jij ook een warm gevoel van binnen als je er naar luistert. En als dat zo is, ben je dicht bij ons en wordt je een deel van onze familie. En dan kun je dit hangertje gebruiken om een foto van je nieuwe familie te bewaren.”

Is dit een album dat er eigenlijk niet had mogen zijn? Was The Locket er geweest zonder pandemie?

Steadman: „Nee, zeker niet. Dan had ik het veel te druk gehad met touren met Bombay Bicycle Club, en in Nederland spelen bijvoorbeeld. En ja, we hadden dit album vast ooit gemaakt. Maar dan had het misschien wel heel anders uitgepakt. Het is interessant hoe deze speciale tijd kleurt wat je maakt.”

Wat heeft voor jou prioriteit Jack? Je band of Mr Jukes?

Barney Artist springt op uit de bank en steekt zijn wijsvinger omhoog: „Ik ben nummer 1.”

Steadman: „Ik vind het leuk om die twee nu eindelijk los van elkaar te trekken. Ik wilde al die verschillende muziek graag maken. Maar de enige plek waar in dat kwijt kon, was mijn band. Dus heb ik geprobeerd de sound van de band een beetje aan te passen. Dat kun je denk ik terughoren in de laatste albums van Bombay Bicycle Club. Die de twee projecten nu eindelijk echt van elkaar te scheiden, is bevrijdend voor mij. Dan kan ik het muzikale avontuur aangaan met Mr Jukes; daar zijn er eigenlijk geen grenzen aan wat mogelijk is. En het werk van Bombay Bicycle Club kan meer puur blijven. Ik geniet er zelf van om die twee naast elkaar tegelijkertijd gaande te hebben.”

Dan moet je toch een beetje een gespleten persoonlijkheid hebben….

Steadman: „Dat is ook een beetje zo. Want als ik thuis kom, luister ik helemaal niet naar dit soort muziek, maar enkel naar klassieke muziek. En ik studeer om piano te spelen. Dus… het is altijd al een beetje ongeorganiseerd geweest, all over the place and a bit of a mess. Ik maak me daar niet te veel zorgen over.”

Artist: „Jack is een geweldige songwriter. Hij is in staat emotie en eerlijkheid over te brengen in zijn muziek, of het nu als Mr Jukes is of met Bombay Bicycle Club. Wat mij aansprak in zijn werk is de puurheid en schoonheid. Ik kende zijn werk met zijn band helemaal niet voor ik hem leerde kennen. Dus ik heb het plezier gehad om blanco hun oudere albums terug te luisteren, terug in de tijd. En dan zie je waar het naar toe is gegaan en waar het vandaan komt. Maar uiteindelijk draait het in de kern om de liefde van Jack voor muziek en het vertellen van verhalen. En mensen iets laten voelen. Dat is het wonderlijke van zijn muziek. Het raakt je, in your gut.”