Drie jaar na de release van zijn laatste album, brengt Hippo Campus zijn nieuwste EP uit. De band, onder leiding van zanger Jake Luppen (tevens bekend als Lupin), laat wederom zien dat hij er niet vies van is zichzelf te blijven ontwikkelen en opnieuw uit te vinden. Gedurfder dan eerdere werken, schemert op Good Dog, Bad Dream een kant van de groep door die we nog niet eerder zagen. 

Door: Demi Drost  

Het begin van de EP wordt ingezet met Bad Dream Baby, die wordt gevolgd door Deepfake. Beide brengen een bepaalde nostalgie – niet te verwarren met heimwee – naar de pop-punkbands van de vroege 2010’s met zich mee. De onverschillige, soms provocerende teksten over relaties, vriendschappen, mistroostige gebeurtenissen en de maatschappij, vergezeld door toegankelijke indie-rock, zullen er bij veel jongvolwassenen als gesneden koek in gaan. 

Sex Tape, het derde nummer, doet qua opbouw van de songtekst enigszins hetzelfde aan, maar wordt met behulp van autotune gezongen. Dat moet maar net je smaak zijn. Wat Sex Tape onderscheidt van zijn twee voorgangers, is het lichte en warme van de instrumenten, waaronder het trompetspel van DeCarlo Jackson. Er zijn ook wat momenten waarop de zang bijna aritmisch op de muziek ligt. Dit vergt wat gewenning, maar storend is het op den duur niet meer; het straalt eerder een jeugdige nonchalance uit, wat de band siert. 

Dan is daar plots Where to Now. Duidelijk geïnspireerd op new-wave en gothic bands, is dit donkere nummer het buitenbeentje van de EP. Het voelt wat misplaatst tussen de kleurrijke, uitgesproken rest, maar valt daardoor des te meer op. Alsof de band omwille van zijn eigen plezier en diversiteit een alternatiever zijstraatje in wilde slaan en besloot dat het eindresultaat hiervan met de wereld gedeeld mocht worden. 

Tot slot Mojojojo; een (vrijwel letterlijk) oorverdovend nummer waar zoveel over te zeggen valt, maar waar eigenlijk ook geen touw aan vast te knopen is. Na te zijn verwelkomd door een hartstochtelijke schreeuw, barst er een kunstmatig neonkleurige chaos van proportie los. Men neme een stevige muzikale basis en een aanstekelijk 8-bit deuntje, schenkt daar een flinke portie bass boost en vocal effects bij, besprenkelt het met een snufje flipperkast et voilà: de potentiële outro van een videogame-gerelateerde animatiefilm is geboren. 

Al met al kan Good Dog, Bad Dream omschreven worden als een samenvatting van de laatste 10 à 12 jaar van dit digitale tijdperk. Waar jonge mensen hun heil vonden op YouTube, huis-tuin-en-keuken-bandjes hun muzikale creativiteit de vrije loop konden laten voor hun virtuele publiek en kleuren heruitgevonden werden, zonder de recente geschiedenis uit het oog te verliezen.