De laatste albums van Liars waren in feite solo-uitingen van Angus Andrew. De Australische act heeft deze eeuw al negen albums uitgebracht, is in Brooklyn, New York opgericht, en werkte door de jaren heen al vanuit verschillende locaties, waaronder Berlijn. Experimentele rock, zegt de online bibliotheek, om ons te duiden waar we mee te maken hebben. Maar evengoed zou je sommige nummers van de band kunnen boeken als artrock.

Dat mag dan zo zijn, The Apple Drop, Liars tiende album, verdient dat label wel en toch ook weer niet. Uit de persberichten rond de release leren we dat Angus Andrew het een beetje zat was om in zijn eentje achter zijn computer muziek te maken. Bovendien zag hij bij talentenwedstrijdjes in Australië dat er nogal wat talenten rondlopen in de aanstormende generatie. Dat maakte hem belust om weer eens met anderen samen te werken en de studio in te duiken. De studio moet een instrument zijn, die je in kunt zetten bij het ontwikkelen van songs, is zijn benadering deze keer. En nodigde jazz drummer Laurence Pike en multi-instrumentalist Cameron Deyell uit om live te komen spelen in een studio.

Goed, allemaal mooie verhalen, The Apple Drop is een maar deels geslaagd album. Een paar nummers komen goed uit de verf en zijn boeiend en meeslepend. Sekwar bijvoorbeeld, is een elektronische song waarin we iemand zijn verhaal horen doen terwijl een gitaarlijn de ruimte vult. De sfeer doet wat denken aan Arab Strap, zonder giftige teksten. Big Appetite is een sfeervolle rocksong die mikt op de onderbuik. Diepe bassen en een wringende sfeer doen in de verte denken aan A Perfect Circle. Rustiger nummers als From What The Never Was luisteren ook lekker weg.

Daar staan stukken tegenover als Star Search waarin we de muzikant vals mogen horen zingen en het een beetje raden is wat hiervan de bedoeling is. Een eigenaardig dieptepunt. Acid Drop is ook zo’n rare uitschieter waarin de drang tot experiment leidt tot irritante momenten. Jammer, want voor het overige is The Apple Drop geen onaardig album. Waarin je wel met een kaarsje opzoek moet naar de samenhang, want de contrasten tussen kabbelende liedjes als King Of The Crooks en de experimentele missers zijn wel erg groot.