In 2018 verrasten Mike Lindsay (Tunng) en Laura Marling ons met hun experimentje dat ze onder de naam Lump naar buiten brachten. Ze kenden elkaar niet of nauwelijks, en besloten eens iets te proberen samen. Een magisch moment van inspiratie leverde een paar prachtige composities op. Het experiment droop van die plaat. Het leken schetsen, verkenningen naar een sonisch onbekend terrein, een beetje duister, of gestoord, vervreemdend. Met teksten die verraden dat er niet echt heel diep over is nagedacht, bijna instinctief. Met maar 7 liedjes, waarvan er een in feite een gesproken colofon was en werd afgesloten met de statement ‘Lump is a product‘. Maar mensen, wat een verslavend album.

Na het verschijnen deden de twee artiesten er een beetje geheimzinnig over of ze het project nu een serieus vervolg zouden gaan geven. Je kon je voorstellen dat het er nooit van zou komen. Maar dat Lump een product is, lijken ze toch een beetje serieus te zijn gaan nemen, getuige de opvolger Animal.

Het verhaal gaat dat de twee in de tussentijd vermeden hebben elkaar beter te leren kennen. Graag zouden ze opnieuw zo’n ontmoeting hebben waarop een explosie aan inspiratie volgt. En dat heeft dus gewekt. De taakverdeling is helder en vastomlijnd. Lindsay maakt de muziek in zijn studio. Marling nodigt hij dan uit, maar laat haar vooraf niets horen. Haar taak is woorden te vinden op de muziek en het in te zingen. Zo werkten ze opnieuw, en opnieuw levert het een betoverend mooi album op. Verschil is dat het nu echt een volwaardig album is met goed uitgedachte liedjes. Minder experimenteel dus, omdat ze dat de eerste keer al achter de rug hadden. Alle wezenskenmerken van die eerste plaat, hebben ze nu meegenomen om een afgerond werkstuk van een fatsoenlijke lengte te maken.

Opnieuw zijn de teksten bijna instinctief. Marling putte uit de woordenschat die voortkomt uit haar studie psychoanalyse. Het leverde woorden op waarrond ze op de muziek van Lindsay zinnen bouwde. Lindsay op zijn beurt gebruikte de sounds die hij voor het eerste album ontwikkelde, met daarbinnen een belangrijke rol voor een Eventide H949 Harmoniser, beroemd omdat Visconti die gebruikte bij de opnamen van Bowie’s Low. De sound is daarom opnieuw uniek, spookachtig soms, elektronisch en akoestisch tegelijk. Herkenbaar is met name de ploppende maar erg ruimtelijk klinkende bas. Sounds die Lump een geheel eigen habitat geven. Gecombineerd met de fantastische stem van Marling en haar uitspraak van het Engels levert dat een sonisch geweldig resultaat op. Ronduit oorstrelend.

Animal daagde Marling uit omdat Lindsay composities bij voorkeur maakte in vreemde maatsoorten. Dat zorgt er voor dat ze met woorden moest goochelen omdat het in die rare tellingen passend te maken. Ook dat draagt bij aan de verwonderlijke sprookjesachtige sfeer in de muziek van Lump. Maar Marlings slaagt er zo goed in woorden te passen in die tellingen, dat je als luisteraar nooit de oriëntatie verliest. Marlings gidst ons schijnbaar moeiteloos door het doolhof.

Tot slot. Het debuut was op één song na niet wat je noemt hitgevoelig. Nu de twee beter wisten wat ze te doen stond, zijn ze er in geslaagd een serie fantastische pakkende liedjes te maken in hun zo geheel eigen idioom. Een enkele keer zelfs super swingend. Animal is dus vele malen toegankelijker en verdient het een groot publiek te vinden.

En natuurlijk sluit Lump het album opnieuw af met wat een aardige vondst leek te zijn op het debuut – een gesproken opsomming van wie wat heeft gedaan op het album, verpakt in een liedje – eindigend met de statement ‘Lump is a product‘.