Natuurlijk is er een drang om je meest aansprekende nummers voorin een nieuw album te zetten. Maar dat kan tegelijk dodelijk zijn als er te veel middelmatig songmateriaal overblijft. Dan ligt teleurstelling op de loer.

Dat is een beetje aan de hand met het tiende album van Son Volt. Electro Melodier is vernoemd naar twee roemruchte versterkers uit de jaren veertig/vijftig. Voor wie Son Volt niet kent is die hang naar het verleden in de Amerikaanse muziekhistorie misschien al een vingerwijzing wat voor vlees we in de kuip hebben: officieel heet het een mix van soul, blues, folk en country te zijn, ik houd het graag op indie met stevige folk en countryinvloeden. Puur Amerikaanse muziek, van de hand van de songwriter in de band Jay Farrar, die de band ooit oprichtte na het verscheiden van Uncle Tupelo.

De plaat opent sterk met Reverie, waarin de zang direct start en prettig gruizig klinkende gitaren de melodielijn de weg wijzen. Sterke energieke song. Arkey Blue volgt dat opent met het in ons hoofd planten van de stevige gitaarhook om dan met een flinke wending een zachtaardig klinkend refrein te introduceren. Mooi hoe met stemmingen wordt gespeeld. Later in het album wordt de gitaargeoriënteerde richting wat losgelaten en klinkt Diamonds And Cigarettes ronduit als een klassieke country ballade, gelukkig nog opgesierd door het duet met een vrouwenstem. Hier begint op te vallen dat de stem van Farrar gaat zorgen voor een ‘meer van hetzelfde gevoel’, of erger, zeurderig aan gaat doen. Als het songmateriaal de energie indie-sfeer meer en meer begint in te ruilen voor ordinaire melancholieke country liedjes, verliest Son Volt mijn aandacht.

Met veertien liedjes op het album is dat natuurlijk niet het hele verhaal. Gelukkig duiken er nog enkele pittige liedjes op. Met name de protestliedjes Someday Is Now en These Are The Times prikkelen Farrar om het beste uit zich te halen en een beetje pit in te bouwen. Maar dat redt het gehele album niet meer. Het gaat toch ten onder aan de overdaad aan middelmatige songs.