In het kader van ‘De Week van de Limburgse Popmuziek’ bezocht ik afgelopen week weer eens een concert. Met gitaarmuziéééék. Live. Het bestaat nog. Toch heb ik het afgelopen anderhalf jaar coronaproof concerten gemeden als de moderne pest die COVID-19 is. Het is in mijn optiek niet des rock & roll’s om gezeten op een stoel de verrichtingen te volgen van een band die zich op het podium in het zweet werkt.

Het dubbeloptreden van Tommy Gazer en Afterpartees vond plaats in de Sittardse schouwburg. Op het podium van de grote zaal stonden stoeltjes twee aan twee op anderhalve meter afstand van elkaar opgesteld, om zo plaats te bieden aan 70 bezoekers. Op een kleiner podium mochten de geprogrammeerde bands hun goddeloze gang gaan. In lijn met deze treurig stemmende setting werd bier in plastic bekers geschonken, op de dag dat er definitief een streep ging door grote festivals als Lowlands en Down the Rabbit Hole. De bierbeker kon zodoende tevens dienst doen als gifbeker die tot op de bodem leeggedronken moest worden.

Dat de moed me gaandeweg in de schoenen zonk, lag niet aan de bands, alhoewel de support act Tommy Gazer nog aan een eigen smoel ontbrak. Nóg een doorn in het oor, voor wie rock & roll het liefst smerig en/of onderscheidend ziet. Er zijn nauwelijks meer slechte bands. ’t Is te zeggen: bands waar je door de tekortkomingen heen moet kijken om te zien/horen dat die tekortkomingen in een later stadium wel eens tot een forte zouden kunnen uitgroeien. Zowat elke muzikant is tegenwoordig (academisch) geschoold, beheerst zijn of haar instrument, heeft geleerd wat compositie is, aan de zangtechniek geschaafd, weet hoe sociale media bespeeld kunnen worden en heeft een Spotify-account. Met als resultaat vaak eenheidsworst. Ja, grootvader is een ouwe zeur.

Afterpartees is van een andere orde, maar dat is bekend. De band – uit Horst aan de Maas, bijna Horst ín de Maas… – heeft net een nieuw album ingeblikt en trakteerde op oud en nieuw werk. Met als stralend middelpunt zanger Niek Nellen, die al tijdens het eerste nummer met zijn microfoonkabel zwaaide, waarna de micro losliet en het publiek in werd gekeild. Nellen danste tegen alle wetten van de ritmiek in, kronkelde op en voor het podium, viel en stond op en begaf zich – op gepaste afstand – tussen het publiek, terwijl de rest van de band liet horen dat er na een concertloze periode van meer dan een jaar geen sleet zit op Afterpartees. Melodieuze garagerock met een vleugje punk, gebracht met kinderlijk enthousiasme, een portie ongein en eindigend met een ‘Mexican wave’ door het publiek. In minder verdachte tijden zou dit optreden gepaard gaan met rondvliegend bier en dito mensen, maar zelfs Afterpartees kon de nare bijsmaak van een ‘Ersatz-concert’ niet wegnemen.

Na afloop had ik het gevoel getuige te zijn geweest van het ten grave dragen van de rock & roll. Wat er nog aan ontbrak was een koffietafel. Ik ben een heiden tot in het diepst van mijn vezels, maar in Jezusnaam, laat aan deze calvarietocht zo snel mogelijk een einde komen, zodat we weer kunnen genieten van livemuziek zoals en op de plek waar ‘t heurt. En dat ik eindelijk Admiral Freebee kan skippen, wiens Bad year for rock and roll hier op endless repeat lijkt te staan.

DJ 45Frank