„Ik heb soms twee dagen achter elkaar doorgetrokken om een nummer af te maken. Dat kon ook gewoon, omdat alles plat lag. Als ik eens een nacht doorging met het werken aan een nummer, dan hoefde ik daarover aan niemand verantwoording af te leggen. Af en toe voelde het als een koorts. Als ik er dan uitkwam, had ik uren lang niets gegeten en had ik koppijn. Maar dan was ik ook blij, want het was er wel uit.”

Eind april 2020 begon Alicia Breton Ferrer in haar huiskamer – enkel vergezeld door haar kat Iggy, met de eerste opnamen van wat uiteindelijk haar solo-album Headache Sorbet zou worden. Een inktzwart album waarin je hoort hoe de Rotterdamse door alle mogelijke emoties gaat, tijdens de eerste lockdown-periode. Ze werkte als een bezetene aan de eerste nummers. Het gedwongen alleen zijn en de isolatie maakten het mogelijk om er helemaal in op te gaan.

Toch begon het allemaal als een grap. „Met Lot van Teylingen die het artwork voor het album heeft gemaakt, had ik het over electropop gehad en daar luisterde ik op dat moment veel naar. Ik bedacht me dat ik thuis nog een Casio had liggen en ben daar wat mee gaan klooien en op de fiets bedacht ik een tekstje. Die eerste opnamen waren bedoeld om het in reactie op ons gesprek naar haar toe te sturen. Als grap. Ik had het allemaal ook gewoon met de microfoon in mijn koptelefoon opgenomen. Maar het bleef maar doorgaan met ideeën en uiteindelijk werd het een heel nummer. Ik heb dat doorgestuurd en er werd ook door anderen positief op gereageerd. Toen ben ik er mee doorgegaan en ook niet meer gestopt.”

In de eenzaamheid van haar huis te midden van de lockdown, gescheiden van haar vrienden en de bands waar ze in speelt, verdween zij in haar eigen wereld en kwamen de elkaar snel afwisselende emoties die de eenzaamheid opriepen op de voorgrond te staan. De emotionele roller coaster goot ze in een serie liedjes. Zonder vooropgezet plan, zonder bedoelingen. Nog onwetend dat zij precies een jaar later – eind april 2020 duwde zij voor de eerste keer de opnameknop in – een compleet album aan de wereld zou presenteren.

Dat eerste nummer werd Nosebleed, ook het openingsnummer van het album. „Dat moest ook het eerste nummer worden, voor mijn gevoel. Net zo goed als Delete het moet afsluiten en het ook het laatste nummer is dat ik voor dit album schreef”, licht de muzikante toe. Dat geeft aan dat Headache Sorbet ook voor haar een weerslag is van een ijzingwekkende periode, met een logische volgorde waarin de emoties elkaar opvolgden.

„Het was het ding waar ik steeds naar terug kon, mijn eigen projectje. Ik had daar verder niemand voor nodig. Ik kon mij dramatisch voelen, ik kon me blij voelen; het maakte niet uit, want ik kon er altijd verder aan werken. Als je binnen zit en niets te doen hebt, ga je al snel een beetje op je computer op internet, en dat levert je helemaal niks op. Dit voelde dan toch alsof ik de hele tijd ergens mee bezig was. Met een heel lang uitgesmeerd knutselproject. Het leuke van het maken van zo’n plaat is dat je steeds weer in een ander proces terecht komt. Eerst opnemen, dan mixen. Daarna ben ik verder gegaan met mixen bij Floyd Atema. Dan masteren en het artwork. Het is een wereldje op zich, waarin je heerlijk kunt opgaan.”

In het gevoel komen
Thuis nam ze alles op met wat ze om haar heen had. Garageband op de computer, een oud Casio-keyboardje, haar instrumenten. „Ik heb alles in Garageband gedaan. Zodra ik te veel knoppen zie, raak ik heel snel gefrustreerd. Ik wil gewoon gáán en Garageband is daarvoor fantastisch. Ik heb laatst Ableton uitgeprobeerd; ik dacht, nu wil ik het even goed aanpakken. Maar dat gaat mij allemaal veel te traag. Nee, daar ben ik te ongeduldig voor.”

De Rotterdamse pakt haar ideeën liefst snel op. „Ik vind het gevoelsmatige veel belangrijker dan dat het klopt, of hifi klinkt. Het kan echt zo zijn dat ik met een thee-ei op de rand van een kopje zit te tikken en dan denk, hee, dat is een leuk ritme. Dan wil ik dat direct kunnen opnemen. Dan veeg ik veeg alles van tafel en ga aan de slag. En als ik het echt niet direct kan vastleggen, dan neem ik het als een voice-memo op. Maar dat werkt toch niet zo goed, want dan is het gevoel weg als ik er later op terug kom. Ik ben nu met nieuwe nummers bezig. Het opnemen wilde ik nu eens meer gecontroleerd gaan aanpakken. Maar het resultaat daarvan is dat het bij schetsjes blijft, en die blijven liggen. En als ik daaraan verder wil werken denk ik vooraf al, ‘oh god, dan moet ik eerst weer in dat gevoel proberen te komen’.”

Naar het gevoel hoefde Breton Ferrer tijdens de lockdown en het schrijven van de nummers voor Headache Sorbet niet te zoeken. Het was alom aanwezig. Ze raakte ondergedompeld in een flow en werkte ongestoord koortsachtig door. Op de vraag of het werken aan dit album haar heeft geholpen door die periode heen te komen, volgt een hartgrondig „Ja, zeker, 100%. Elk nummer representeert voor mij een emotie uit die periode. Ik werd steeds heen en weer geslingerd tussen gevoelens. Ik weet niet of je het angst kunt noemen, maar ik heb wel paniekaanvallen gehad. Red Alert heb ik geschreven in een soort paniekaanval. Een vriend had mij een lijstje gestuurd met aanwijzingen wat je dan kunt doen om er weer uit te komen. Naar je handen kijken, drie objecten in de kamer waarnemen, ruiken en horen. Die aanwijzingen heb ik als fases gebruikt in Red Alert. Zo is de plaat inderdaad een soort van golf door al die emoties heen. Heel de tijd heen en weer geslingerd worden”, zegt Breton Ferrer nu, een jaar later, met een glimlach.

Red Alert is één van de meest verontrustende nummers op Headache Sorbet: claustrofobisch, angstaanjagend. En dit nummer geeft je – net als heel de plaat – het gevoel dat je door de ogen van Alicia Breton Ferrer die periode weer herleeft. En lijkt het een angstige droom, als in Roman Polanski’s The Tenant. De Rotterdamse legt er haar ziel mee bloot en ze laat ongewoon veel van zichzelf zien. „Dat geldt voor heel het project. Ook omdat ik het mijn eigen naam heb gegeven. Daar heb ik ook wel even over nagedacht. Voorheen kon ik me altijd verstoppen achter bandleden en namen, en wat anderen deden. Maar dit is alleen maar wat er uit mij komt. Dus ja, het voelt zeker alsof ik met de billen bloot ga.”

Die openhartigheid geeft de plaat een unieke karakter maar maakt Breton Ferrer ook kwetsbaar. Is zij niet bang voor de reacties? „Het is net als bij andere creatieve processen. Op het moment dat het wordt uitgebracht heb je het gevoel ‘mijn god, waar ben ik mee bezig, wat heb ik gedaan’. Dat is een irreële angst, maar die heb ik nu wel extra. Omdat je je niet kunt verschuilen achter iemand anders. Daarom is het heel fijn dat de mensen van het platenlabel Subroutine achter me staan en allebei de bands waarin ik speel heel erg betrokken zijn. Onlangs hebben we één van de nummers tijdens een live-sessie gespeeld met andere muzikanten. Dat die mensen er bij zijn, voelt als een warm bad. En die hoeven mij niet eens te zeggen ‘het is te gek’. Maar gewoon dat ze er zijn, geeft mij al het gevoel dat het niet gek is wat ik aan het doen ben.”

Twee bands en een solo-carrière
Alicia Breton Ferrer, 32 jaar oud, telg uit een geslacht muzikanten met Spaanse roots. Geboren in Rotterdam en opgegroeid in Spijkenisse waar ze haar vrienden leerde kennen waarmee zij nu speelt in The Sweet Release Of Death. Als muzikante is zij autodidact die alle mogelijke instrumenten bespeelt en zich in haar levensonderhoud voorziet met een baantje bij een hostel en wat fotografie- en grafische vormgeving-klussen. Maar bovenal is zij druk met het maken van muziek. Want daar wordt zij toch het meest gelukkig van. Naast The Sweet Release speelt zij ook in Neighbours Burning Neighbours. En nu is er tijdens de pandemie ook nog een solo-carrière bijgekomen. Hoe houdt zij al die ballen in de lucht?

„Nou, niet”, zegt zij met een diepe zucht. „Gewoon maar doorkachelen en kijken tot je neerstort. En dat is dus gebeurd. Als er geen pandemie was geweest weet ik ook niet hoe ik het overleefd had met al die optredens.” Breton Ferrer vertelt hoe zij een jaar geleden in een burn out verzeild raakte. Haalt een herinnering op dat haar bandgenoten van The Sweet Release na een tour uitkeken om een maand lang even niets te doen, maar voor haar direct een tour met haar andere band volgde. „Misschien niet zo handig gepland, voor mijzelf. Maar toch gewoon geen nee zeggen hè, want ik vind alles leuk. Ik heb denk ik een heel onrealistisch beeld van wat je als mens kan doen binnen een bepaalde tijd. Ik heb altijd het idee dat ik zelf tien keer zo veel moet doen in een uur. Ik kan dat ook helemaal niet, maar ik vraag het wel van mijzelf. Daar ben ik op stukgelopen”, vertelt zij openhartig.

De muzikante probeert nu lessen te trekken uit het verleden. Dus als de vraag op tafel komt of haar solo-album een vertaling in live-muziek gaat krijgen, antwoordt zij: „Ik heb geen idee. Ik doe het stapje voor stapje.” Een eerste sessie is inmiddels gepasseerd waarbij een nummer van de plaat met andere muzikanten is uitgevoerd. „Ik dacht, ik ga nu deze live-sessie doen en kijken hoe dat me bevalt. En dan zien we wel verder. Er gaat nu eigenlijk een wereld voor mij open omdat ik mij realiseer dat je dingen ook gewoon stapje voor stapje kunt doen. Door het zo te doen wordt ook duidelijk wat mij energie geeft en wat niet. Het lijkt me wel leuk om te kijken hoe ook de andere nummers met al die geluiden die ik op het album heb gebruikt zich laten vertalen naar live-muziek. Maar dat is dan een volgende stap.”

Hoe claustrofobisch de lockdown-periode ook is geweest, het heeft Breton Ferrer ook iets gebracht. Het maken van solo-werk is nu als het ware aan haar repertoire toegevoegd. „Ik haal er veel energie uit. Love voor iedereen, maar met andere mensen dingen maken is toch lastiger. Als je zelf de aanjager bent, hoef je met niemand te overleggen. Dat was wel relaxt aan dit project. Dat je kunt gaan als je wilt gaan, of het kunt laten als je het niet wilt. Dus ik denk dat ik het leuk vind om solowerk te blijven maken.”

Of er dan weer zo’n inktzwart album uit haar komt, is maar de vraag. Daarvoor is Headache Sorbet te zeer verbonden aan die even unieke als bizarre periode in de geschiedenis. „Maar ik denk wel dat het altijd duister zal blijven als ik muziek maak. Wat ik tot nu toe heb gemaakt, klinkt denk ik wel meer open. Deze plaat is echt in een waas gemaakt in de bubble van binnen moeten blijven en isolatie, en dat hoor je erin terug. Dus een volgend solo-album zal altijd weer anders zijn. Alles is altijd in verandering. Zo verkeer ik u ook in een andere stemming dan toen. Ik ben nu op een iets betere plek.”