Ben je benieuwd hoe Arcade Fire zou klinken als de band niet bezig is met hits maken? Dan is Bell Orchestre wat voor jou. De band bestaat uit zes leden, waarvan er twee fulltime (violist Sarah Neufeld en multi-instrumentalist Richard Reed Parry) en een parttime (Pietro Amato) meespelen met Arcade Fire. Bell Orchestre brengt avantgardistische composities ten gehore. Dan experimenteel, dan jazz, soms postrock of in de sfeer van een filmscore.  

House Music is het eerste album dat de band in tien jaar uitbrengt. Het ontstond uit improvisaties die de leden maakten, elk vanuit een kamer in het huis van Neufeld. Het resultaat is een vloeiend aaneengesloten muziekstuk bestaande uit tien secties, die het best tot zijn recht lijkt te komen met een koptelefoon op terwijl men plat op zijn rug op een vloerkleedje met gesloten ogen zich terugtrekt uit de wereld. Laat de film beginnen! 

Dat die film er voor iedereen anders uitziet, mag voor zich spreken, daarom beperk ik mij hier tot de muziek. I betreft de intro, die heel functioneel Opening heet. Na enige noise ontstaat een ritme dat na een halve minuut wordt opgepakt door II House. Hier komen meer steeds meer instrumenten samen op een gespreid bedje van percussie waar we gedurende de intro vertrouwd mee zijn geraakt. III Dark Steel ontdoet zich van de synthesizer die op House nog redelijk op de voorgrond te horen was en even klinkt het vioolspel van Neufeld naakt en rauw, maar al gauw worden nieuwe lagen toegevoegd, waaronder gitaar, trompet en hoorn. Hoewel het hier al indrukwekkend klinkt, zitten we nog steeds in de opbouw. Wat vermag het hoogtepunt dan wel niet? 

De vraag is toepasselijk, want we zijn beland bij IV What Are You Thinking. Hoewel ik nog steeds stevig op de vloer lig, voelt het tijdens dit stuk alsof ik op een luchtbedje in een golvende vijver lig. Klanken klotsen dat het een lieve lust is. Even herpakt de band zich met V Movement om vervolgens toch groots uit te pakken met een mix van jazz en een psychedelische cocktail die zo uit een jaren-70 arthouse film lijkt te komen. Is dit het hoogtepunt waar we op zaten te wachten? Als het zo is, dan zet Bell Orchestre ons met VI All The Time op het verkeerde been, want dit surft verder op de golf die Movement eerder creëerde. Ooit een drumsolo op de hihat gehoord?  

Met VII Colour Fields komen we in rustiger vaarwater, al wordt dit nummer ook steeds sferischer en filmischer voordat het overvloeit in VIII Making Time. Wel, dat is gelukt. Behalve in een andere tijd, heb ik het gevoel me in een ander universum te bevinden. De op dit moment enigszins hysterisch aandoende muziek zal hier zeker aan bijdragen. Toch blijf ik gehypnotiseerd liggen luisteren. Reeds gedurende IX Nature That’s It That’s All, word ik langzaam terug in mijn lichaam geteleporteerd. Hier kan ik wel op mediteren en zeker gelukzalig op wegdromen voordat ik door de stilte na de outro, X Closing, weer tot de orde van de dag word geroepen.  

Hoewel de titel van het nieuwe album van Bell Orchestre House Music heet, heb ik telkens na afloop van het beluisteren ervan het gevoel dat ik een verkwikkend tripje heb gemaakt. Tijd, noch ruimte bleken hindernissen. Daardoor bekruipt mij het gevoel dat dit album te laat is uitgekomen; het geboden escapisme was wellicht in het begin van de lockdown toepasselijker, maar mij hoor je niet klagen.