Ik wil weer puber zijn, nee beter nog, jong adolescent. Ik wil met een samengeknepen buik haar horen zeggen dat ze dacht dat we vrienden zijn en het nooit meer kan worden dan dat. Ach wat, het heeft toch allemaal zinloos. Lange nachten zwerven door de stad, denkend dat iedereen je ziet en er wat van denkt. Je carrière is gelanceerd want je bent jong en hebt energie en frisse ideeën, maar je bent er met je hoofd niet bij. En het interesseert je geen fuck, want in tegenstelling tot die anderen die jacht maken op banen met grote salarissen, geef je helemaal niks om materiële zaken. Je betwijfelt het nut van alles om je heen tot en met je eigen bestaan. Hunkerend naar iets, dat als het er is er toch niet blijkt te zijn. Het enige dat verlichting biedt zijn de mensen om je heen, je vrienden, dat is je familie waarbij je hoort, waarmee je viert, drinkt, huilt. Tot je in een roes thuis komt en meebrult: I don’t belong to anyone, I don’t want to belong, to anyone. Ik wil weer een adolescent zijn en mijn naam kerven in de hoes van A Hero’s Death. Kant A verlaat de komende weken de platenspeler niet meer. Het is je houvast en toegangspoort tot de roes diep in je hoofd, dat verslavende gevoel dat niets er toe doet, dat je alleen bent en niemand iets om je geeft. En telkens als je ‘I don’t belong to anyone’ in tranen meezingt, voel je tegelijk je oerkracht, en dat genot in de depressie.

Grian Chatten komt in nummers als Televised Mind en I Don’t Belong angstig dicht bij het gevoel dat Joy Division op kan roepen. De spetterende energie van de band in combinatie met iemand die zijn gevoelens open en bloot op een presenteerblaadje legt, resulteert in een plaat die je niet ongemoeid laat. Het ongemak raakt. Het is alsof zanger en band op hun tweede album nog meer hun eigen geluid en eigen sfeer hebben gevonden. Wat de band doet – veelal een thema genadeloos door blijven spelen – past nu veel beter bij de vlakke soms ongeïnteresseerd klinkende voordracht van Chatten. Fontaines D.C. is geen band meer die lijkt te willen feesten met rauwe snelle punkrock, met een zanger die heel andere dingen aan zijn hoofd heeft. Fontaines D.C. heeft deze keer veel minder muzikale ideeën en woorden nodig om je in je hart te raken. Hulde voor wie deze jongens heeft behouden voor de gedachte dat ze er misschien nog een en ander bij moesten verzinnen om deze nummers interessant te maken. Instrumentatie, zang en teksten werken nu naadloos samen om een gevoel te scheppen waarin je kunt zwelgen, als nog een keer slaapdronken omdraaien in je warme bed en met de middelvinger opgestoken de boel de boel laten. Life Ain’t always empty? Ha!

A Hero’s Death is een verpletterend sterk vervolg op het succes van Dogrel. En lees de interviews met de Ieren er maar op na, de plaat is ingegeven door dat plotselinge overrompelende succes. De jongens raakten in de periode na het verschijnen ervan elkaar een beetje kwijt. Pas terug thuis, met elkaar in het oefenhok nieuwe liedjes uitproberend, herstelden ze en verwerkten die verwarrende ervaringen in een plaat waarin dat ongemak tastbaar is. Mede geholpen door de rake productie van Dan Carey, die vanuit zijn studio zo langzamerhand tekent voor een scheepslading jonge Britse en Ierse getalenteerde artiesten, een nieuwe Ealing Club, een nieuwe Britse invasie, een nieuwe voorhoede in de alternatieve pop.