Het is alweer vijf jaar geleden dat we voor het laatst nieuw werk van Claw Boys Claw hoorden. Inmiddels bestaat de band 35 jaar, dus het had ons niets verbaasd als we na Hammer uit 2013 niets meer van CBC hadden vernomen. Niets blijkt minder waar. De band van frontman Peter te Bos en gitarist John Cameron blijkt springlevend en bewijst dat met het sterke album It’s Not Me, The Horse Is Not Me – Part I. Gezien de toevoeging heeft men bovendien nog meer voor ons in petto. Wij kunnen dat alleen maar toejuichen, want It’s Not Me, The Horse Is Not Me – Part I smaakt naar meer. 

CBC is natuurlijk inmiddels een iconische band. Dat dit geen garantie is voor een succesvol album, daar kunnen bijvoorbeeld de Rolling Stones over meepraten. CBC doet het wat dat betreft een stuk beter. Het album klinkt solide, is overall consistent, maar telt voldoende afwisselende nummers om te blijven boeien van a tot z. Opener Suck Up The Mountain klinkt als vanouds: gruizige garagerock met een blues sausje. In A While klinkt wat exotischer en doet verlangen naar psychedelica. Het titelnummer is lekker uptempo en punky. Echo kabbelt rustig voort, zonder dat het saai wordt. Polly Maggoo is weer wat duisterder en doet enigszins denken aan Nick Cave en dat geldt ook voor de onderkoelde furie die CBC laat horen op Red Letter. Tijd voor een ballad, moet men hebben gedacht; met Waiting For The Sun zijn we op de helft. Dat het vuur echter niet uit is, maar slechts smeulend, blijkt zodra Dakota Chill wordt ingezet: stuwende bas, staccato drums en daar overheen de bezwerende stem van Peter te Bos en fijne gitaarpartijen. Met Seaweed wordt goed doorgepakt. CBC klinkt als vanouds. Na nog een snelle, Shakes, is het weer tijd voor een typische ballad: Throw Me A Bone, dat zich na een paar keer luisteren al lekker laat meeblèren. Via Née Oddity belanden we alweer bij het laatste nummer dat heel toepasselijk Fade heet. Alsof CBC wil onderstrepen dat het vuur niet uit is, maar slechts smeulende, worden we langzaam aan de hand genomen door soundscapes naar het einde van de plaat. 

It’s Not Me, The Horse Is Not Me – Part 1 is middels de 12e langspeler van de band, die er duidelijk nog zin in heeft. We kunnen bijna niet wachten op Part II, maar zullen gezien het drukke toerschema hier waarschijnlijk nog even op moeten wachten. Gezien de nieuwe nummers is deze toer zeker een aanrader.