Sinds 2015 staat het leven van Ellie Rowsell, Joel Amey, Joff Oddie en Theo Ellis volledig op zijn kop. Na het verschijnen van hun debuutplaat My Love Is Cool is de band opgepikt als een van de grote nieuwe beloften, speelden ze over heel de wereld en werden voor de ene na de ander prijs genomineerd. Sindsdien is muziek maken voor de jongelieden uit Londen geen hobby meer maar een doodserieuze zaak waar ze hun brood mee verdienen. En met die houding zijn ze de studio ingestapt met producers Justin Meldal-Johnsen en Tom Elmhirst om Visions Of A Life te maken. De producers meten Wolf Alice op deze plaat bij vlagen een groots rockalbum aan, terwijl de voorliefde van bandleden veelal ligt bij alternatieve ‘kleine’ punkrock.

Visions Of A Life is, zo vertelt de band in een gesprek met MuziScene, een weerslag van het leven van de bandleden sinds de doorbraak. Het is een afwisselend en onderhoudend pop album geworden. Ellie Rowsell klinkt op deze plaat soms als door de duivel bezeten (Yuk Foo) en even later net zo makkelijk weer als een folkmeisje-met-gitaar (After The Zero Hour). De plaat zal goed in de smaak vallen bij jonge adolescenten omdat Rowsell tamelijk zonder schaamte zingt over de zaken die je op deze leeftijd bezighouden.

Visons Of A Life staat vol rake popliedjes. In het oog springt de razende Yuk Foo, waarin de zangeres bijna angstaanjagend klinkt ‘you bore me to death’! Een nummer dat op de dansvloer zo na Blurs Song 2 kan worden gedraaid. Net zo indrukwekkend is Formiddable Cool, waarin Rowsell opnieuw vocaal indruk maakt. Daar staan rustiger popliedjes tegenover, die het moeten hebben van de pakkende puike composities zoals Dont’t Delete The Kisses en Planet Hunter.

Visions Of A Life is een leuk popalbum met veel afwisseling dat de status van Wolf Alice als talent waar we nog even mee vooruit kunnen bevestigt.