Wolf Alice brak in 2015 door met hun debuutplaat My Love Is Cool. Tieners zijn het nog, die ook zelf overvallen zijn door hoe hard het na het verschijnen van die plaat is gegaan. Maar ze hebben het overleefd, en zijn er nu op gebeten een succes van hun carrière in de muziek te maken. En dat betekent oefenen, oefenen, oefenen, elke dag, de hele dag.

„Mijn hemel, ik heb geen idee hoe vaak we Fluffy niet hebben gespeeld de afgelopen maanden. Het is nu lekker om weer even een gewoon leven te kunnen leiden”, verzucht drummer van Wolf Alice Joel Amey. De opnamen voor hun tweede plaat zijn amper afgerond als hij op een dakterras in Amsterdam samen met gitarist Joff Oddie vertelt over dat nieuwe werk.

De band kreeg na het verschijnen van het debuut veel aandacht. En de bandleden hebben moeten overschakelen van een leven met studie, werk en muziek als hobby, naar een leven als professioneel muzikant. En dat nemen ze nu heel serieus. Ze werken er nu keihard voor, vertelt drummer Joel Amey. „Alles wat ik tot nu toe gedaan heb, haatte ik. Het staat me daarom tegen om wat ik nu doe in één en dezelfde zin te gebruiken met het woord ‘werk’. Want ik doe dit zo vreselijk graag. Maar ja, het is nu onze carrière en we nemen het net zo serieus als je een baan benadert. Ik kan niet even verzaken. Want dit is nu wat ik doe en ik kan er dan niet slecht in zijn.”

Oddie: „En we hebben genoeg trots met elkaar dat we niet slecht willen zijn in wat we doen. Als ik gitaar speel voor mijn broodwinning, dan is het mijn persoonlijke verantwoordelijkheid dat ik geen hele slechte gitarist ben. En dus oefen ik elke dag, de hele dag.” 

„Daardoor is alles wel in een hogere versnelling gekomen”, vult Amey aan. „Toen ik voor het eerst iets ging opnemen in een studio moest ik nog uitvinden hoe je triolen speelt. Dat had ik nooit eerder gedaan; ik ben niet opgegroeid achter een drumstel maar ben dat pas later gaan doen. Nu ben ik net als iedereen in de band erop gebrand heel erg goed te zijn op m’n instrument.”

Visions Of A Life is een spetterende en bijzonder afwisselende plaat geworden. De titel refereert aan hoe de liedjes tot stand zijn gekomen; ze zijn een weergave van het leven van de vier Londenaren de afgelopen maanden, na hun stormachtige doorbraak. Ze speelden de vingers blauw, zijn opgeslokt door het leven als artiest maar ondertussen ging hun persoonlijk leven als jonge adolescenten wel gewoon door. Visions Of A Life laat zich dan ook beluisteren als een songbook voor jong volwassenen. 

„Als je onderweg schrijft over de dingen die je meemaakt en dus geen verhaaltjes verzint voor de songteksten, dan wordt het een heel persoonlijke plaat. En dan zit er een heel boos nummer tussen zoals Yuk Foo, of een liedje over een eenzame dag”, legt Oddie uit. „We zijn twee jaar verder en in die tijd hebben we veel meegemaakt en veel emoties ervaren. De titel voor de plaat klopt daarom ook zo goed. De nummers reflecteren allemaal stukjes van ons leven de afgelopen tijd. Ook in de teksten.” Op de vraag hoe letterlijk we dat moeten nemen, verwijzend naar het nummer Formiddable Cool waarin tamelijk pittig de seksuele aantrekkingskracht van een ‘foute man’ wordt beschreven, kijken Amey en Oddie elkaar aan en beginnen ze wat beschaamd te lachen. „Ellie (zangeres/gitarist en blikvanger van de band Ellie Rowsell, red) schrijft niet heel direct op wat ze voelt of meemaakt, maar ze dramatiseert dat. Maar in dat nummer herken ik wel waar ze naar verwijst”, legt drummer Amey uit. „En toen ik die tekst zag dacht ik echt ‘ahh nee, dat kun je toch niet in een songtekst verwerken! Eigenlijk moet je haar daar naar vragen. Maar ja, ik heb zelf soms zoiets van, whoo, oké, wat gedurfd.”

„Ellie is geen faker. Ze leeft wat ze zegt. En doet niks half. In de studio steekt ze met kop en schouders boven iedereen uit. Luister naar Yuk Foo. Dat liedje profiteert daarvan. Die take die je hoort is zo goed als je alleen maar durft te dromen dat iemand dat zal kunnen doen”, vindt Amey. 

In Yuk Foo klinkt Ellie Rowsell ongekend boos; het is bijna angstaanjagend. Tegelijkertijd staan er op Visions Of A Life ook zoete liedjes waarin ze mooi zingt, bijna folkachtig. Zo zit de plaat vol contradicties. Aanleiding voor MuziScene om Oddie en Amey te laten kiezen tussen een aantal tegenstellingen:

Sonic Youth of Smashing Pumpkins?

Oddie: „Die is makkelijk: Sonic Youth. Dat zijn pioniers. Net als Velvet Underground vermengen ze popmuziek met bizarre geluiden. Voor mijn stijl van gitaarspelen zijn ze enorm belangrijk; ze zijn enorm intelligent in het werken met stemmingen en maken van geluiden.”

Maar jullie klinken meer als de Pumpkins!

„Ach, ja, je hebt wel gelijk. Maar toegegeven, ik hou ook wel van Smashing Pumpkins.”

Pixies of Nirvana?

Amey: „Trompe Le Monde is een van mijn favoriete albums ooit. En laten we eerlijk zijn: zelfs Nirvana zou zelf kiezen voor de Pixies. Weer die mengeling van pop-gevoel met tegendraadse elementen. Black Francis is een van de beste songwriters ooit.”

Kathleen Hanna of Courtney Love?

Oddie: „Love heeft mooie muziek gemaakt en een paar goede gitaarsongs geschreven. Maar Hanna doet dat nog steeds. En ze staat voor een goede zaak.”

Nu kies je weer voor de elementaire punkrock terwijl jullie toch meer klinken als rock dan punkrock. Heeft de producer een loopje met jullie genomen?

Oddie: „Ach, verdorie. Ja, je hebt misschien wel gelijk.”

Londen of Brighton?

Amey: „Brighton. Ik ben in Londen opgegroeid en Brighton voelt als een wijk van Londen. Ik vind het wel erg leuk daar te zijn. Er gebeurt daar veel; er zijn goede zalen om te spelen, de oefenruimtes zijn goedkoop.”

Black Honey of Wolf Alice?

Oddie: „Ga ons nu niet dwingen te kiezen tussen onszelf en onze vrienden. Izzy Bee is echt goed man.”

All Star of Dr Martens?

Oddie: „Dr Martens hebben m’n voeten verruïneerd. Dus Converse.”

May of Corbyn?

Amey: „Dat is een no brainer: Corbyn. Ellie heeft hem ook geholpen in zijn campagne.”

Liefde of boosheid?

Amey: „We zijn geen vechters maar hebben lief.” Oddie: „Maar zijn soms verliefd op agressie.” 

Brexit of Euro?

Oddie: „Ach, die uitslag van het referendum is een van mijn meest depressieve politieke momenten. Een absolute nachtmerrie. Ik weet bijna zeker dat we nu niet meer voor Brexit zouden stemmen. We hoorden de uitslag van het referendum toen we voor het eerst op Glastonbury speelden. Een van de mooiste momenten in onze carrière, maar ik weet nog dat in ’s nachts wakker schrok en dacht: nee, het kan niet waar zijn! Het is echt een nachtmerrie om een land te zien dat zo volkomen onwetend is.”