Dawn Brothers is toe aan zijn zesde album, zijn zevende als je Double Cream, dat hij samen met DeWolff maakte meetelt. Daarmee komt het Rotterdamse viertal op een mooi moyenne van een album per jaar. Je kunt dat gerust constant noemen en dat geldt ook voor de muziek die hij maakt. Wederom is het een uitstekende mix van folkrock, blues en soul die klinkt als … Lees verder Dawn Brothers – Cry Alone
The Murder Capital trapt hun derde album af met de furieuze track Moonshot. Bruut, noisy, opdringerig. Precies de indruk die de Ieren wekten de laatste keer dat ik ze live zag, afgelopen zomer. Alsof ze het idee hebben dat ze met de versterkers op tien zich nog steeds moeten laten gelden. Het komt een beetje vreemd over, omdat deze muzikanten juist uitblinken in nummers waarin … Lees verder The Murder Capital – Blindness
Op zijn vorige ep Splinter nam The Stone Souls ons mee op een muzikale road trip door de woestijn. Op Riptide is de band aangekomen bij de West Coast en herleeft late 60’s surf rock. Als intro horen we geruststellend watergeruis van een kalme branding, waarna The Stone Souls een golf van easy surf uit onze speakers toveren. Opener Surfin’ Black Waves wordt gevolgd door … Lees verder The Stone Souls – Riptide
Ongeveer een half jaar geleden ontvingen we een dm via insta: “Hey! Onze nieuwe single komt vandaag uit, zouden jullie het leuk vinden om die te reviewen? Groetjes Emma” de Haagse band Røyking was toen net een jaar bezig met het schrijven van nummers. Omdat we geen singles recenseren, moesten we echter wachten op het verschijnen van een ep of album. Inmiddels is die eerste … Lees verder Røyking – Déjà Vuig
Ik had het debuutalbum van de Amerikaanse retrorockband Brigitte Calls Me Baby eerlijk gezegd bijna over het hoofd gezien. Wat een geluk dat ze bij platenlabel ATO Records destijds bij Sout x Southwest beter opletten. Vorig jaar november verscheen een eerste ep en reeds nu is er dus een debuutalbum, The Future Is Our Way Out. Brigitte Calls Me Baby is een quintet onder aanvoering van … Lees verder Brigitte Calls Me Baby – The Future Is Our Way Out
The Stone Souls afficheert zichzelf als “The sound from the meadows of Old-Zevenaar” en dat spreekt mij meteen aan. Nog aansprekender is de soundtrack Splinter, die voorafgaand aan de première van de gelijknamige film in september 2024 nu al verschijnt. De synopsis van de film wordt verteld door de titels van de vijf nummers die samen een gedicht vormen: All I Want A Place To Rest … Lees verder The Stone Souls – Splinter
Ik heb me wel vaker verbaasd over het niveau van americana dat door Nederlandse bands wordt gemaakt. Waarom ik me deze keer wederom verbaas, verbaast me. Yellofox is geworteld in Den Haag, een stad – die zeker vroeger – bekend staat dat zij alleraardigste bandjes voortbrengt. Toch is For The Dreamers allesbehalve alleraardigst, maar ontstijgt het album die kwalificatie met ogenschijnlijk gemak. De band rond … Lees verder Yellofox – For The Dreamers
Wie het plezier wil ervaren dat Anemone heeft in het maken van muziek, hoeft de band niet per se live te checken. Wie luistert naar Freebird, het tweede album van de Rotterdamse band onder aanvoering van Xander van Dijck (Afterveins), hoort het namelijk ook gewoon thuis in zijn luie stoel, want de sjeu sijpelt dan uit de speakers. Dat de band een nieuw label – Gentlemen … Lees verder Anemone – Freebird
Elk nieuw album is spannend, maar een debuutalbum is nog spannender. Je weet meestal niet wat je kunt verwachten. Soms is een band bekend van één of twee songs en blijkt de rest van het album bitter tegen te vallen. Maar er zijn legio voorbeelden van debuutalbums die regelrechte klassiekers werden. Denk even aan Debut van Björk en Blue Lines van Massive Attack. Of Somebody’s … Lees verder Somebody’s Child – Somebody’s Child
De jaren-60 passé en vergeten? Welnee! Behalve dat de muziek en opkomende popcultuur uit die tijd nog steeds een bron van inspiratie is voor vele (beginnende) bands, zijn er ook tal van muzikanten die zich toeleggen op het zo authentiek mogelijk muziek maken in de geest van toen. Bekende voorbeelden zijn The Kik en Fleur. Minder bekend, maar daarom niet minder authentiek is de internationale … Lees verder As Far As The Eye Can See
MuziScene magazine 