Elk nieuw album is spannend, maar een debuutalbum is nog spannender. Je weet meestal niet wat je kunt verwachten. Soms is een band bekend van één of twee songs en blijkt de rest van het album bitter tegen te vallen. Maar er zijn legio voorbeelden van debuutalbums die regelrechte klassiekers werden. Denk even aan Debut van Björk en Blue Lines van Massive Attack. Of Somebody’s Child ook een klassieker wordt valt nog te bezien, maar Somebody’s Child heeft het wel degelijk in zich.

Door: Ronald Houtman

Achter Somebody’s Child gaat de Ierse singer/songwriter Cian Godfrey schuil. Vergis je overigens niet in de term singer/songwriter. De nummers zijn zeker geen ingetogen of minimalistische “man-met-gitaar-muziek”. Nee, Somebody’s Child klinkt gewoon als een volwaardige band.

Het openingsnummer, You Know What, zet eigenlijk meteen de toon voor het album. Een gitaarrif als opening, gevolgd door een wat ingetogen gezongen couplet. Het refrein wordt dan weer gedragen door wat steviger gitaarwerk. Halverwege pakt Cian even rust met een tempowisseling. Dat is misschien wel kenmerkend voor zijn muziek, het zijn geen rechttoe-rechtaannummers, maar er is steeds weer een kleine verassing. Overigens klinkt zijn muziek verrassend bekend; het geluid van veel bekende bands lijkt als voorbeeld te zijn genomen. Soms denk je Kodaline te horen of Arctic Monkeys, dan is er weer een Cure-achtig gitaargeluid (Hold Me Like You Wanna) of heeft de zang weer wat weg van Adam Thompson (We Were Promised Jetpacks) of Lewis Capaldi. En toch heeft Somebody’s Child een eigen geluid.

Na de eerste twee songs volgt het mooie Hold Me Like You Wanna. De coupletten worden door een lekkere baslijn gedragen en het nummer is heerlijk melodieus, terwijl het ook een wat melancholisch kantje heeft. Net over de helft van het album volgen nog drie wat rustigere nummers: Give It Up To Love, het ballad-achtige How Long en het mooi opgebouwde en vrij ingetogen What I Said. Hierna wordt met Stay en Jungle naar het slotnummer toegewerkt. In Stay zijn weer de vrij kenmerkende tempowisselingen te horen. Met We Could Start A War heeft Somebody’s Child een waardige afsluiter gekozen. Na (wederom) een prachtig ingetogen opening, werkt het naar een mooie climax, om vervolgens gevoelig af te sluiten.

Somebody’s Child levert met zijn gelijknamige debuutalbum dus een heerlijke plaat af. Noem het ietwat poppy, maar de songs liggen stuk voor stuk zeer prettig in het gehoor en zowel muzikaal als vocaal is het van hoog niveau. En of het een klassieker wordt boeit eigenlijk niet zo. Het is een spetterend debuut en een hele grote belofte voor de toekomst!