De jaren-60 passé en vergeten? Welnee! Behalve dat de muziek en opkomende popcultuur uit die tijd nog steeds een bron van inspiratie is voor vele (beginnende) bands, zijn er ook tal van muzikanten die zich toeleggen op het zo authentiek mogelijk muziek maken in de geest van toen. Bekende voorbeelden zijn The Kik en Fleur. Minder bekend, maar daarom niet minder authentiek is de internationale band The Autumn Almanacs, die in 2016 werd opgericht door de in Den Haag woonachtige bassist Casper van Beugen.

De thuisbasis van de The Autumn Maniacs is Keulen. Dit was tevens de woonplaats van de Britse zanger Ian Maxwell (KEEGAN), die in juli van dit jaar helaas overleed. Je zou kunnen stellen dat het onlangs verschenen album As Far As The Eye Can See zijn finale muzikale nalatenschap is. We kunnen in dat geval gerust spreken van een dijk van een testament, want hoewel het elftal poprock nummers zo uit de late jaren-60 lijken te stammen, klinken ze fris, oorspronkelijk en weldoordacht. 

As Far As The Eye Can See wordt geopend met soulvolle rocker The Summer Of Love, die wordt opgeleukt met een gloed van flower power. Met The Deep End wordt sterk doorgepakt. Het is sixties powerpop met een bescheiden, maar niet te onderschatten bijdrage van enkele blazers van The Heavytones. Halverwege het album, tijdens The Zodiac, valt hun bijdrage ook positief op, naast de heerlijke orgelklanken van toetsenist Stephan Jacobs. Het is sowieso een fijn uptempo nummer, dat ook nog eens een stevige gitaarsolo van gitarist Marcus Brand herbergt.

Op de B-kant van de plaat, die in eigen beheer is geproduceerd en voor een optimale beleving van de zestiger jaren sound ook op vinyl is verschenen, gaat het flower powerfeestje onverminderd door. Dan weer lijkt de nadruk meer op gitaar te liggen (The Fall) dan meer op toetsen (Alice Should Go). Belfast Boy moet het hebben van een aanstekelijke nah-nanana, die uitnodigt om lekker mee te zingen, en op de uitsmijter Apocalypse, spelen ook de blazers van The Heavytones weer een prominent mopje mee. Toch is de hoofdrol op deze plaat, mede door zijn verscheiden, weggelegd voor zanger Ian Maxwell die samen met een uitstekende band een uitstekend en geloofwaardig sixties poprockalbum opnam.