Wie het plezier wil ervaren dat Anemone heeft in het maken van muziek, hoeft de band niet per se live te checken. Wie luistert naar Freebird, het tweede album van de Rotterdamse band onder aanvoering van Xander van Dijck (Afterveins), hoort het namelijk ook gewoon thuis in zijn luie stoel, want de sjeu sijpelt dan uit de speakers. Dat de band een nieuw label – Gentlemen Recordings – en een nieuwe bezetting heeft is niet te merken, of het moet het onverholen enthousiasme zijn dat dus tussen de noten doorklinkt en de melodieën versterkt van de puntige popliedjes, die zijn doorspekt met een uitgekiende dosis folk. 

Freebird klinkt weliswaar gepolijster dan debuutplaat Silver Star, maar dat betekent niet dat het minder doorvoeld is. Sterker nog, de plaat klinkt per luisterbeurt intenser en ik geef geregeld toe aan de neiging de volumeknop verder open te draaien. Anemone lijkt de uitgesproken bravoure van een nummer als Best Friend of Where’d You Go te hebben ingeruild voor een meer ingetogen vorm van zelfverzekerdheid en dat misstaat de band geenszins. 

Het album bestaat uit acht nummers, die netjes zijn verdeeld, vier nummers per kant. Op zowel de A- als op de B-zijde is een relatief lang nummer te horen. Het zijn met name deze nummers die ervoor zorgen dat ik het volume wil opschroeven. Lose Yourself is behoorlijk uptempo. Het is goed voor te stellen dat dit nummer het ook akoestisch goed zal doen, al zijn het vooral de uitgebreide gitaarsolo’s halverwege en aan het einde die voor vervoering zorgen. Broken is het langste nummer van de lp. Net als albumopener Wheel To His Heart, begint het met een snorrende bas, maar in tegenstelling tot het eerste nummer dat gaandeweg iets weg heeft van de sfeer van een nummer van Chris Isaak, is Broken wat steviger. De stem van Van Dijck klinkt enigszins hees en dat past hem goed.  

Muzikaal is het dik voor elkaar op Freebird, want de nummers, die steevast boven de vier minuten klokken, worden zorgvuldig opgebouwd zijn gelaagd en worden gesierd door prettig in het gehoor liggende refreinen. De zang van Van Dijck daarentegen klinkt in sommige nummers juist wat ijl en steekt in die gevallen enigszins flets af tegen de rijke composities. Dat mag overigens in geen geval de pret drukken, want Freebird blijft solliciteren naar nog een rondje op de draaitafel, telkens wanneer de naald de uitloopgroef heeft bereikt. En als dan na het bezwerende Good Side – de plaat gekeerd – Don’t Fear met een onweerstaanbaar gitaarriffje uit de speakers schalt, dan is het wederom fijn wegdromen op de muzikale golven van het vernieuwde Anemone. 

Wie, deze recensie desondanks, het speelplezier liever live ervaart, krijgt daartoe deze week volop gelegenheid. Dinsdag 7 maart staat Anemone op de bühne in T-Huis (Breda), donderdag 9 maart is de album-releaseparty in V11 (Rotterdam) en zaterdag 11 maart maken de Rotterdammers Café Stathe in Utrecht onveilig.  

Nieuwe bezetting, een plaat die twee jaar op de plank ligt… Xander van Dijck legt het je in deze video allemaal uit