Toen we in het nieuwe kantoor van Rotown trokken, kwamen de bovenburen zich netjes voorstellen. Twee onopvallende jongens die ik nu – na zeven maanden – nog steeds niet herken als ik ze op straat tegenkom. Ze vroegen wat wij deden en ik legde uit dat we concerten en festivals organiseren. Dat vonden ze mooi. 

‘Dan draaien jullie zeker ook weleens muziek op kantoor?’ 

‘Ja, we draaien weleens muziek ja.’

‘Beter, dat doen wij ook, dan hoeven jullie niet te schrikken.’

Voor ik de kans kreeg om te vragen waarom we van muziek zouden schrikken, waren ze weer weg. Het duurde een dag of vier voor duidelijk werd wat ze hadden bedoeld. 

We zaten rustig te werken toen er opvallend veel activiteit op de gang ontstond. Mensen renden de trap op en zo nu en dan werd onze deur opengetrokken door zenuwachtige tieners die op zoek waren naar het kantoor van onze bovenburen. We hoorden het geschuif van stoelen boven ons. 

Ineens schalde het intro van een Jan Smit-nummer door het gebouw. Zo hard dat de ramen trilden. De muziek werd weggedraaid en er werd geschreeuwd. Door steeds meer mensen en steeds uitgelatener. Er werd bij gestampt. Een beetje alsof er een Rotterdamse haka werd uitgevoerd. Toen werd er een carnavalesk nummer van André Hazes jr. opgezet en klonk het alsof er een kudde olifanten op de bovenverdieping aan het dansen was. De muziek stopte abrupt en er stormden 25 man opgewonden gillend de trap af, terwijl wij met opgetrokken wenkbrauwen naar elkaar zaten te kijken. 

Dit ritueel herhaalde zich een of twee keer per week. Soms met andere Nederlandstalige muziek, soms met uitgekauwde eurodance-nummers die ik in de jaren 90 al stomvervelend vond. 

Na een tijdje kwamen we erachter wat er gaande was. De twee bovenburen trainen mensen die je op straat lastigvallen om Hello Fresh-boxen te bestellen, een Volkskrant-abonnement af te sluiten, of om je te laten doneren zodat Afrikaanse kinderen schoon water kunnen drinken. In de kou mensen geld aftroggelen is best een deprimerende bezigheid, dus zij zorgen ervoor dat de werkstudenten vol zelfvertrouwen op pad gaan. 

Nooit over nagedacht dat er mensen zijn die van oppeppen hun beroep hebben gemaakt, maar ergens best logisch. En het maakt mij ook echt niks uit dat wij elkaar een paar keer week een kwartiertje niet kunnen verstaan. Alleen vraag ik me af waarom het zulke klotemuziek moet zijn. Er zijn toch ook wel goeie nummers waar je beter door gaat verkopen? 

Minke Weeda