Oh ja, en dan ook dit allemaal nog…

Tian Qiyi – Songs For Workers
Twee kinderen van Jah Wobble vormen samen met hun vader Tian Qiyi. Jah Wobble speelt uiteraard bas. Op het tweede album van de familieband komen invloeden die je van vader John Wardle – zoon van een uit China afkomstige moeder – kent terug: het is ‘wereldmuziek’, staat bol van oosterse invloeden en dat wordt hier en daar met wat dub gemixt. Dat maakt Songs For Workers tot een boeiende wereldreis met psychedelische tintjes. George Harrison had het vast een tof album gevonden. Voor de fans van Jah Wobble: op 18 juli verschijnt een nieuw album van de legendarische bassist getiteld Dub Volume 1. (Pagoda Records)

S.G. Goodman – Planting by the Signs
Zo nu en dan struikel je over weer een singer-songwriter die toch iets speciaals heeft. Vandaag is dat S.G. Goodman, een muzikant die met een stevig bereik zingt, van diep tot hoog. Ze zet dat in voor liedjes die in Americana-sfeer liggen maar hoog scoren in eigenheid. Neem nu Snapping Turtle. Dat is een liedje dat klinkt als een zeurende gedachte die maar in je hoofd blijft spoken, die herhaling, die cadans. Goodman is dochter van een boer uit kentucky en speelde voor het eerst muziek in het openbaar in de lokale kerk. Die tongval verraadt nog licht die achtergrond, en als je haar melancholiewk ‘jippiaihee’ hoort zingen, is het dus de ‘real thing‘ . Zij werkte bij het opnemen van haar eerste album samen met Jim James van My Morning Jacket, en de kenner weet dan genoeg. Planting by the Signs is een mooi klinkend – de productie is simpel gehouden – rustig luisteralbum met veel diepgang, aanrader voor wie houdt van Americana-sfeer wegstuurt van de mainstream.
(Thirty Tigers)
S.G. Goodman is 31 augustus te zien op het Once In A Blue Moon Festival in Den Haag

Snowapple – Utopia
Bijzondere uitgave van een Amsterdams collectief dat meer doet dan alleen muziekmaken. Utopia is onlangs al uitgevoerd in de grote zaal van Paradiso – dat zal een waar visueel spektakel zijn geweest – en nu op weg door Europa waarbij onder andere Glastonbury wordt aangedaan. Utopia is als een rockopera, doet dystopisch aan, als een War Of The Worlds van Jeff Wayne. Indrukwekkende elektronica, imposante samenzang, duistere sfeer – het vloeit samen in een muzikale vertelling die je aandacht als in een draaikolk meetrekt.

Frankie Cosmos – Different Talking
Op de hoes kijkt een ondeugende en gelet de gezichtsuitdrukking misschien ook wel een tikkie ongezeglijke Greta Kline ons aan. Een jeugdfoto, gemaakt door haar moeder, zo uit het familie-album gerukt. Aan de binnenzijde zien we hoe zij er nu uitziet: een intussen volwassen vrouw die ons vriendelijk toelacht. Enkele jaren terug sprak MuziScene met Kline – dochter van filmster Kevin Kline – en kreeg vooral de indruk dat Greta een verlegen type is die graag haar vertrouwelingen om zich heen verzamelt en het leven graag eenvoudig viert. Net als haar muziek – pure ‘bedroom pop’ – zacht en getuigend van een diep gevoelsleven. Een beetje hippie, zeg maar. Op Different Talking horen we eigenlijk niks nieuws. We horen Kline zingen dat ze haar oude zelf wel eens mist, en soms dagen zonder een telefoon aan te raken doorbrengt. Herkenbare thema’s voor jong adolescenten. Muzikaal gezien zijn het maar liefst 17 liedjes die meestal netjes binnen de lijntjes kleuren; maar een enkele keer mogen de gitaren de boterzachte stem van Kline overstemmen. In Your Take On is er zelfs een gitaarsolo die een beetje uit de bocht vliegt! Kortom, een plaat waar de fans zich geen buil aan kunnen stoten. (Sub Pop / Konkurrent)

BC Camplight – A Sober Conversation
De artrock van BC Camplight wordt een beetje ontdaan van het ‘arty elektronische sausje’ en krijgt een wat meer singer-songwriter-inslag op A Sober Conversation; de synth is ingeruild voor een piano, om het te parafraseren. Laat onverlet dat Brian James Christinzio nog steeds ambitieuze liedjes schrijft met minder gewone wendingen. Soms pakt hij stevig symfonisch uit. Met die kenmerken doet deze plaat een beetje aan het barokke werk van 10cc denken. A Sober Conversation is geen gemakkelijke plaat, maar een doolhof waar je eindeloos in rond kunt wandelen en steeds weer nieuwe dingen hoort. En uiteindelijk groeit het, wordt het verslavend goed. (Bella Union)