In haar nieuwsbrief Consensual Sound reflecteerde de Amerikaanse indie-rockmuzikant Lael Neale  ooit op haar lo-fi, D.I.Y.-ethos: “Ik doe dingen graag op de verkeerde manier. Het is zo zeldzaam dat we dat in het leven kunnen doen. Zelfs als artiest merk ik dat er een langzame en gestage conformiteit ontstaat naarmate muzikanten legitiem worden. Ik doe het ook. Hoe zouden we anders passen in het lettertype, de grootte en de golfvorm van streamingdiensten? Ik rebelleer op kleine manieren, zoals weigeren een recept te volgen. Uiteindelijk ben ik net als iedereen: ik wil erbij horen.” 

Nadat ze aan het begin van de pandemie Los Angeles ontvluchtte en zich terugtrok op de boerderij van haar ouders in Virgina, schreef ze haar derde album in een rurale omgeving. Haar vierde studioalbum schreef ze echter weer in L.A., starend naar de skyline van een stad die haar niet langer lijkt te passen. Zelf zegt ze daarover: “Toen ik terugkwam in Los Angeles voelde ik me als een buitenaards wezen dat landde op een dystopische planeet, dus ik schrijf vanuit het perspectief van een wezen uit een ander rijk dat getuige is van de eigenaardigheden van de mensheid.”  

Het resulteert onder andere in minimalistische dronepop, zoals Down On The Freeway. Dat nummer heeft een repetitief ritme, dat overeenkomt met het ritme van een stad die nooit slaapt. Het is de tweede single van Altogether Stranger, dat echter volledig lijkt opgebouwd rond de eerste single, Tell Me How to Be Here, waarin Neale een grimmig en unheimisch portret schetst van haar terugkeer naar Los Angeles. Ze zet daarbij haar innerlijke onrust knap om in een soezerige, dromerige mijmering. Zowel de muziek als haar stem klinken ijl, en toch weet ze onophoudelijk onze aandacht af te dwingen. 

Altogether Stranger blijft verrassend, hoe vaak ik het ook afspeel. De omnichord, die ook zo kenmerkend was voor haar tweede album, Acquainted With Night, drukt wederom een aangenaam stempel op de nummers die soms ronduit mysterieus klinken (Sleep Through The Night), soms melancholisch opwekkend (Come On), maar ook triest met een troostende ondertoon (New Ages) en meditatief (All Is Never Lost). 

Lael Neale neemt de luisteraar gedurende zo’n 32 minuten mee langs thema’s die polariteit uitdrukken, zoals platteland versus stad, mensheid versus technologie en isolatie versus maatschappij. Los Angeles vormt daarbij niet alleen het decor, maar lijkt ook hoofdpersoon. Altogether Stranger is haar derde samenwerking met producer Guy Blakeslee, die Neale’s  thuisopnames van een klinkend klankpalet weet te voorzien.