Waar moeten we het toch nog even over hebben? Je leest het in MuziScene’s Checklist.

Ink Bomb – Saudade
Het wordt nog steeds gemaakt, kunnen we met plezier vaststellen: punkrock, recht uit het hart, met een spervuur van razendsnelle drums en van die rake koortjes. Ink Bomb uit Nijmegen is de kunst nog niet verleerd en steekt het skatepunkvuurtje met liefde aan op hun nieuwe album Saudade. Jawel, een Portugese titel, die in de woorden van de band verwijst naar de ‘melancholie en rauwe begeerte’ die in de meebrulbare liedjes doorklinkt. De plaat klinkt soms wat rauw langs de randjes maar de liedjes zijn allemaal precies wat je van punkrockprofeten verwacht die een keldertje hier en daar in vuur en vlam zet. Niet onverdienstelijk geënt op het punkrockhout van onder andere Bad Religion, The Get Up Kids en Down By Law. (Horn & Hoof Records / Keep it a Secret)

Gglum – The Garden Dream
Achter de naam Gglum gaat de 21-jarige in Londen geboren Ella Smoker schuil. In de corona-periode werd ze ontdekt aan de hand van haar op 8-sporen opgenomen liedjes. De jonge singer-songwriter had nog tijd nodig haar eigen weg te zoeken en een belangrijk moment was de kennismaking met The Microphones; dat deed haar inzien dat haar hang naar melodie ook gecombineerd kan worden met experiment. Haar eerste schreden op dat pad hoor je op The Garden Dream, een rijke, sfeervolle plaat waarin Smoker van alles uitprobeert en uitkomt in indie-liedjes met scheurende gitaren tot en met folky liedjes gebouwd op akoestische gitaar. En dat doet denken aan haar voorbeeld Alex G. Dat het een talent in de dop is hoor je op de momenten waarin ze de bescheidenheid laat varen en de fantasie de losse teugel krijgt in rijk gearrangeerde nummers als dromerig Pruning 2 of dansbaar Easy Fun.
(Secretly Canadian / Konkurrent)

Prins S en de Geit – Partijtje
We kunnen het toch niet laten. Je moet gewoon een keertje luisteren. Naar de af en toe grappige taalvondsten, of gewoon om op het juiste moment weer even keiblij te worden van de doldwaze drum-‘n-bass-meets-happy-hardcore soundtrack, van Vlaflip bijvoorbeeld: ‘Flippen op die vla!’ ([PIAS]

Mo Bedick – Whirligig
Sympathiek label Geertruida geeft de eerste plaat uit van Mo Bedick, een viermanschap met wortels uit de omgeving van Oegstgeest. Maar dat heet in officiële bronnen ‘from the Netherlands’, en tekent misschien hoe hoog de band zichzelf inschat. Hoe dan ook, Mo Bedick heeft een plaat uit die lastig te labelen is maar nog het vaakst aan shoegaze refereert. Maar in de beschrijvingen van hun muziek vol wendingen vallen ook termen als ‘future jazz’ en ‘breakbeat’. Alles wat de band vermag wordt misschien we het best samengevat in 1848, wat mede door de Franse taal aanvankelijk nog het meest lijkt op Mano Negra, ware het niet dat het roer midden in het liedje omgaat en we in een dromerig landschap belanden.., en weer terug. Knettergek, geen touw vast te knopen aan dat Mo Bedick, en dat maakt ze hartstikke leuk om te ontdekken. (Geertruida)

Lo Moon – I Wish You Way More Than Luck
Met hun self titled uit 2018 veroverde de band Lo Moon uit Los Angeles een plekje tussen de beste releases van dat jaar. De melancholische mooi geproduceerde pop van de band deed ons regelmatig aan Talk Talk – maar dan hun hitparade werk – denken. De stem van zanger Matt Lowell doet daarbij ook een duit in het zakje; zijn kopstem heeft wel wat weg van die van Mark Hollis. Die hoogten bereikt de band niet meer op hun nieuwere werk en ook niet op I Wish You Way More Than Luck. De gelijknamige single bijvoorbeeld bewijst dat Lo Moon op de glijdende schaal van goed klinkende jaren tachtig bands Talk Talk – Cock Robin wat afglijdt naar de verkeerde kant. Een liedje als Evidence weet dankzij een sterk refrein en prachtig langgerekt euforisch slotstuk de herinnering aan het verrassende debuut daarentegen toch levend te houden. (Thirty Tigers)