Wat is er nog meer uitgekomen dezer dagen? Nou, fantastische platen van Master Peace en The Bevis Frond bijvoorbeeld, en lokale helden Laura Palmer! Check ze in de MuziScene checklist!

Mourn – The Avoider
Ze zijn een beetje in de aandacht weggezakt, zo lijkt het, de uit Catalonië afkomstige formatie Mourn, gebouwd rond het duo Jazz Rodríguez en Carla Pérez. Na een aantal bijzonder geslaagde albums met energieke, bijna zenuwslopende hardcore-indie met een typisch jaren negentig sound, verschijnt nu op een Spaans label een nieuw album waarin ze voortgaan op de ingeslagen weg, maar met een paar liedjes die net wat melodieuzer zijn. Bij een enkele track, zoals het titelnummer, wordt zelfs wat electronica ingeschakeld. Net als voorheen is de energie overweldigend en komt de band bijna door de speakers je woonkamer binnen. De ‘schreeuwende’ gedubbelde zang is af en toe wat veel van het goede, maar daar staan een aantal net iets meer genuanceerde tracks tegenover zoals opener Endless Looping, Wasted Day en evengoed uptempo maar melodieus sterk Aftertaste die het voor liefhebbers van deze sound toch weer bijzonder de moeite waard maakt. (Montgrí)

The Bevis Frond – Focus On Nature
We schreven eerder al wild enthousiast over Little Eden dat in 2021 verscheen, het zoveelste album van de Britse band die al vier decennia de ene na de andere prachtige gitaarplaat aflevert. De band bestaat in feite uit één man – de zeventig (!) jarige Nick Saloman – en die gaat gebukt onder een niet aflatende liedjesdiarree. Alleen rond 2010 was hij even niet op afspraak. Maar hier is hij weer, met een album met 75 minuten muziek, 19 liedjes welgeteld. En verdomd, weer zit er niet een zwakke tussen. Althans, als jij houdt van de gitaarrock zoals Dinosaur Jr. die aflevert – geweldig goede liedjes met pakkende melodie én scheurende gitaren – dan ga je hier vreselijk voor vallen. Het is Teenage Fanclub met die heerlijk tintelende gitaren maar met Britse ballen, het is Lemonheads maar zonder de drugsverhalen, met solo’s die Neil Young had kunnen bedenken, het is de Jayhawks zonder cowboyhoed. Bovendien zingt Saloman over de dingen die er toe doen; het eerste liedje Heat gaat over klimaatverandering. En als je maar onthoudt dat je die plaat niet per se helemaal in een keer hoeft uit te luisteren, dan is het echt een geweldige plaat! (Fire Records / Konkurrent)
The Bevis Frond speelt 21 April op het Roadburn Festival.

Laura Palmer – Exploding Head Syndrome
Laura Palmer maakt de omgeving Den Haag al zo’n twaalf jaar onveilig. Het werd dus wel eens tijd voor een debuutalbum, dat ze nu geheel in eigen beheer uitbrengen. De zeven tracks op Exploding Head Syndrome staan stuk voor stuk als een huis. Het is dan ook muziek uit beton gehouwen, emotioneel geladen rock die mikt op het gemoed van de luisteraar, graag mooi gevonden wil worden, gespeeld met de neus gericht op de punten van de schoenen. Allemaal ingrediënten voor een geslaagde ronkende indie-rock plaat die je huiskamer binnen dendert. Het album trapt af met State Of Mind, een lang uitgesponnen nummer met kenmerken van shoegaze, atmosferisch maar op een ondergrond van zwaar bekende riffs en drums. Een nummer als Rise/Fall bewijst de veelzijdigheid van de band. Hier klinkt Laura Palmer in de eerste minuten van dit zes minuten durende epos lichtvoetiger, een beetje oude The Cure, een beetje The Strokes, tot de wending komt, het volume iets afneemt en het eindigt als een vergezicht over zee. Unknown:Voice trapt af met een stuwende baslijn die zo uit een New Order-liedje is komen lopen. Ook hier eindigt het weer atmosferisch. Zo zijn alle nummers wijds, in tijd en in sound. De nummers blijven in leven door stevige wendingen in intensiteit en toonzetting. Maar goed ook, omdat bij dit soort lange nummer het afhaken van de aandacht voortdurend op de loer ligt. Dat gevaar overmant ons tijdens Borchers, een lang uitgerekt instrumentaal nummer. Gelukkig volgt Drive dat ons met een stevig tempo en gedreven intensiteit weer tot leven wekt. Afsluiter Zero mikt voorspelbaar op de gevoelige snaar. De emoties liggen er hier duimen dik bovenop, en het zal aan de voorkeuren van de luisteraar liggen of iemand dit prachtig vindt, of verschrikkelijk kitsch en pathetisch. Luister en oordeel zelf! Laura Palmers debuut is te vinden op de streamingsdiensten.

Master Peace – How To Make A Master Peace
Yeah! Alles dat een beetje lijkt op Calvin Harris’ begindagen – denk Acceptable in the 80’s – daar lusten we hier wel pap van. En dus staan we te dansen op de debuutplaat van Master Peace. Een nieuwkomer in het Engelse poplandschap die van plan is het bed eens goed op te schudden. Peace Okezie – zo heet ‘ie in het echt – groeide op in Surrey en luisterde in zijn jionge jaren vooral naar indie zoals Bloc Party, The 1975 en Arctic Monkeys. Om daarna op te gaan in raves en dansmuziek. Luister naar de single I Might Be Fake, waarin ook electro-ster Georgia meedoet, en je weet precies waar je aantoe bent. Of zet de plaat op die aftrapt met Los Narcos, met een baslijn die zo van LCD Soundsytem zou kunnen komen. Maar Master Peace houdt het daar niet bij. Hij kopieert meer stijlen rond dit genre, denk ook meer gitaargedreven richting Bloc Party bijvoorbeeld, en geeft daar met veel lef zijn eigen draai aan. Dat hij dan soms even uitglijdt en uitkomt in te poppy liedjes zoals Panic101, dat moeten we hem maar vergeven. Voorts verslavend! Ruim baan voor deze gast, haal ‘m snel naar Nederland zodat we ‘m goed kunnen uitchecken. (PMR, Konkurrent)