De intensiteit spettert ervan af vrijdag 30 juni in V11. Daar is met een festival met vijf bands de release gevierd van Calls from the Hull Vol. II, een compilatie met enkel talent uit de Nederlandse underground scene, opgenomen in het ruim van het Rotterdamse lichtschip.

Foto’s: Martijn Berlage en Marcel van Leeuwen

We moeten de patat-met nog verteren als Fiep het festival aftrapt. Met een programma van vijf bands en een afsluitende dj-set moet er vroeg worden begonnen om reizigers van buiten Rotterdam nog de gelegenheid te geven de laatste trein te halen. Dat deert de Amsterdamse band duidelijk niet. Fiep blinkt uit in vrolijk doordenderende indie vol pakkende melodieën, laten we maar zeggen ‘verwant aan de Excelsior school’. Maar als even het gaspedaal wordt ingedrukt komt de band evengoed indrukwekkend voor de dag. En dat doen ze, al zo vroeg op de avond in V11.

Veerle Driessen bedankt Vessel 11 en eindigt hun set met het nummer dat op de compilatie terecht is gekomen. Het idee voor Calls from the Hull ontstond in de coronaperiode. Het schip met al die apparatuur lag ongebruikt en ook geluidsprofessor Elmo Taihitu had niets om handen. Op het schip ontstond het idee om bands uit de underground scene te helpen ook tijdens die duistere periode creatief bezig te zijn en ze uit te nodigen om aan boord opnamen te komen maken. Zo ontstond de eerste compilatie lp die in 2022 met een festival werd bekroond. Ook toen de wereld weer langzaam open ging, zette Vessel 11 het project voort, maar moest nu om opnamen te kunnen maken uitwijken naar momenten waarop het schip niet in bedrijf is. Zo ontstond Vol II. De tweede compilatie is weer beter dan de eerste, in geluidskwaliteit maar ook in consistentie wat betreft het genre van bands, dit keer ook afkomstig van buiten Rotterdam. Opnieuw leveren de opnamen en het uitbrengen van de lp een springplank voor de deelnemende bands, waarvan enkelen intussen ook al meer bekendheid hebben gekregen. Zo geeft V11 invulling aan hun missie, verwoord in een noot op beide albums: ‘Respectfully dedicated to all the players within the Rotterdam underground’.

Indigo Pastel is een goed voorbeeld van bands die met de opname voor de compilatie een stap vooruit zetten in hun carrière. Een band wiens muziek lastig de labelen is, maar vooral ‘intens’ genoemd kan worden. Dat heeft naast de indringend duistere composities ook te maken met voorman Tim Roos. In V11 pompt hij zich met wilde bewegingen en vertrokken gezicht binnen enkele minuten op tot er een emotioneel geladen voordracht uitkomt. En dat doet in onderhuidse spanning denken aan Rotterdams Spasmodique, waar Indigo Pastel vanavond dicht bij in de buurt komt. Dichtbij, want een bijna jolig liedje waarbij het publiek wordt uitgenodigd op gezette momenten ‘woef woef’ mee te zingen, staat haaks op de sfeer die de band kan oproepen.

Hurricane Joe, een Rotterdamse formatie die ook opnamen heeft gemaakt op het lichtschip maar die niet op de nu verschenen compilatie is te vinden, heeft geen last van contradicties in hun show. Uitgerust met gezichtsbedekkende maskers levert het uitgebreide gezelschap een rodeo-show, maar dan zonder paarden of wilde stieren. Het is leuk om te zien, verwondert, en de up-tempo alt-countryliedjes liggen nooit zwaar op de maag.

Library Card staat na net iets meer dan een jaar weer op het podium in het ruim van V11. Toen speelden zij hun allereerste show ooit, intussen heeft hun carrière een kickstart doorgemaakt en staan zij twee dagen later op het Rotterdams fameuze festival Metropolis. De vaart van hun ontwikkeling blijft maar nipt achter bij de stormachtige van Tramhaus een jaar geleden. En dus staat het ruim bomvol als de band start met hun liedje op de compilatie. En weer spettert de intensiteit van het podium. In een goed doordachte set waarin nummers soms in elkaar mogen overlopen zet Library Card muzikaal een duister sfeertje neer, dat bijvoorbeeld met Well Actually doet denken aan het werk van Cranes, waarvan onlangs Peel-sessies opnieuw zijn uitgebracht. De stuwende en vaak in intensiteit opbouwende instrumentatie – met verbluffend drumwerk van Emre Karayalçin – vindt zijn weerklank in de woordenstroom van Lot van Teylingen, en vloeit samen tot een kolkende ervaring. Die intensiteit waarmee het viertal hun werk brengt zet de vaak genoemde referentie Dry Cleaning bijna te kijk; hier geen afstandelijk tongue-in-cheek toneelspel maar elk woord en elke noot komt ergens vandaan en is gemeend. En dat voel je.

Dat geldt evenzeer voor afsluiter van vanavond Marathon. Ook zij hebben sinds hun sessie ergens midden in de nacht tijdens de corona-periode – zanger-gitarist Kay Koopmans legt uit dat hij blij is dat die tijd voorbij is, maar noemt de sessie in V11 ‘een mooi moment’ – een stormachtige ontwikkeling doorgemaakt. Intussen zijn ze door V2 getekend, is een eerste goed ontvangen ep verschenen en zijn ze te zien op prestigieuze podia. En terecht. Marathon is een wervelstorm, met zijn drieën, maar helemaal als het volume helemaal opengaat en er aanvullend nog twee gitaren bij worden gezet. Het blijft lastig om een label te plakken op hun muziek, en dat is een goed ding. Het is verwant aan Utrechts Aestrid; vuig, luid, ‘in your face‘, emotioneel geladen en – daar komt ‘ie weer – intens. Alleen maakt Marathon er meer afgebakende liedjes van.

Marathon sluit het release festival van Calls from the Hull Vol. II spetterend af. Wie er bij was heeft een lange avond met soms bijna overdonderende korte sets van een deel van Neerlands grootste talenten uit de underground scene meegemaakt. En kon uitblazen bij de puike dj-set van Craig Sharp van Dyatlov, ook een band die terug te vinden is op de compilatie maar intussen is geïmplodeerd. Ja, ook dat kan gebeuren…

Het compilatie-album Calls from the Hull vol. II is nog verkrijgbaar via V11.