Vorig jaar waren we op The Great Escape in Brighton. Een festival waar je oneindig veel nieuwe bands kunt zien en iedereen die je tegenkomt iets met muziek te maken heeft. Ik heb het al eerder gezegd: op dat soort dagen vergeet je dat er ook nog een andere wereld bestaat. 

Op een ochtend zat ik op een bankje voor het hotel te wachten tot mijn gezelschap compleet was. Er kwam een man met sneeuwwit haar naast me zitten. Bij zijn voeten scharrelde een Franse buldog rond. Ik ben sowieso dol op buldoggen, maar dit was wel een uitzonderlijk schattig exemplaar. Het grijze bolletje waggelde mijn kant op en duwde zijn snoet tegen mijn been. Ik aaide hem en hij begon tevreden te knorren. 

Terwijl ik het hondje achter zijn oren krabde, zei de man de standaarddingen die je als hondeneigenaar in zo’n situatie zegt. ‘Nou, hij vindt je wel heel erg leuk hè? Wil je hem meenemen? Haha, doe maar niet hoor, ik zou slecht zonder hem kunnen.’ Dingen die ik vroeger zelf ook honderd keer heb gezegd wanneer mensen mijn Franse buldog aaiden. 

De rest kwam naar buiten, de andere hondenliefhebbers onder ons wisselden wat beleefdheden uit met de man en daarna gingen we op pad. Ik heb nog een paar keer gemompeld dat de meneer met het hondje me zo bekend voorkwam. Misschien was hij een bandmanager, of de presentator van een BBC-muziekprogramma of zo. Maar niemand wist wij hij was, dus ik zette het uit mijn hoofd. 

Een paar weken geleden viel mijn oog op een artikel over de trouwjurk van Prinses Diana. Er stond een fotootje bij van de ontwerper van de jurk: de meneer met het witte haar. 

In eerste instantie wilde ik iedereen triomfantelijk de foto laten zien, maar ineens bedacht ik me dat het heel onwaarschijnlijk was dat ik iemand had herkend, omdat hij in 1981 een witte jurk had ontworpen. Ik zocht zijn naam op: hij was inderdaad ook de presentator van een Engels programma. Dáár kende ik hem van. Alleen had dat weinig met muziek te maken. 

Donderdag gaan we weer naar Brighton. Ik hoop dat de rest al vergeten is dat we toen iemand hebben ontmoet die ik meende te herkennen. Als ze er wel over beginnen, moet ik namelijk toegeven dat ik ondanks mijn diepe weerzin tegen bruiloften graag naar Say Yes To The Dress kijk. Dat is vast niet goed voor mijn imago. 

Minke Weeda