Eens per jaar vieren de liefhebbers van roots-, folk,- blues-, country- en americanamuziek in het Haarlemse Patronaat hun eigen feestje tijdens het Roots of Heaven Festival. Hemelse klanken vanuit de wortels van vooral de Amerikaanse samenleving. Muziek die vanavond varieert van de kleine luisterliedjes van Shannon Lay tot de hel en verdoemenis oproepende klanken van David Eugene Edwards. Na festivals als Rewire en MoMo tijd voor een avondje rootsmuziek anno 2023, onder het motto ‘and now for something completely different…..’. 

Tekst en foto’s: Herman Sixma

Woolf doet het met z’n drieën 

Het is 18:25 uur, vijf minuten voor aanvang van het programma. Op het podium: één centraal opgestelde microfoon, een kistje met de naam van de band, een koffer met daarin een saxofoon in ruste, een paar gitaren en een banjo. Stage 2 – de vroegere Kleine Zaal – oogt met vier mensen beneden en zes mensen op het balkon nog beangstigend leeg.  Gelukkig verandert dat iets als de drie dames van Woolf om 18:30 uur precies het podium betreden. Enkele tientallen bezoekers kunnen een half uur genieten van de wonderschone samenzang van Marieke Smit, Mylène Berghs en Ellen Tackenkamp. Rootsmuziek? Ach, het is maar hoe je het definieert. Door naar Stage 1, de grote zaal, voor een kennismaking met Sam de Nef.  

De dromen van Sam de Nef 

De Belgische Sam de Nef is vanavond in meerdere opzichten een blij mens. Blij vanwege de uitnodiging om vanavond in Haarlem te komen spelen, blij dat hij in zo’n prachtige zaal mag staan, blij dat hij de nummers van zijn debuutalbum Dawn/Dusk aan zijn Nederlandse vrienden mag presenteren. Liedjes geïnspireerd op persoonlijke ervaringen, dromen en fictieve gebeurtenissen. Liedjes met als inspiratiebron vooral de gedachten aan zijn overleden vader.  Het kan aan het vroege tijdstip liggen, maar ondanks het bij vlagen intense gitaarspel van een van zijn begeleiders, slaat de vonk nog niet echt over. Misschien toch iets te veel pop of indie? Een beschaafd applaus vanuit de matig gevulde zaal is zijn deel. 

Sophie Janna houdt het klein

Zijn zwanen eigenlijk trekvogels? Is het lenen of uitlenen van een tent een goede manier om je lief terug te winnen? En waarom is er eigenlijk altijd wel ergens een dokter in de zaal? Zomaar wat vragen die de Amsterdamse Sophie Janna deelt met haar publiek in Stage 3, het vroegere Patronaat Café. Een setlist? Helaas geen tijd voor gehad. En dus vraagt ze rond 20:15 uur aan het publiek hoeveel tijd ze nog heeft. Nog ongeveer 15 minuten. Dat betekent in totaal 45 minuten genieten van de op volksmuziek geënte songs van Sophie Janna.  Vaak met gitaar, soms met een shruti box of de bodhrán, een Ierse lijsttrommel. Kleine lieve liedjes, met bezieling gebracht.

Nathan Bell en de Amerikaanse samenleving 

Helaas, festivals zijn door elkaar overlappende optredens bijna synoniem voor keuzestress en dat is vanavond in het Patronaat ook het geval. Want tegelijk met Sophie Janna speelt Nathan Bell in Stage 2 zijn set met liedjes over met name zaken die hem in het huidige Verenigde Staten dwars zitten. Denk aan de nog altijd aanwezige rassenongelijkheid en soms rassenhaat, het gevangenissysteem, het ongebreidelde kapitalisme. We pikken nog net een paar nummers mee, waaronder American Gun, waarin hij de Amerikaanse fascinatie voor het bezitten van wapens aan de orde stelt. Rauw en eerlijk. ‘Family man‘ staat er op de band van zijn gitaar, maar wel eentje van het type ‘ruwe bolster, blanke pit’. 

Natalie Bergman gaat op de gospeltour 

Het is zondag en dat is voor veel mensen nog steeds een dag waarop kerkbezoek centraal staat. Waarschijnlijk ook voor de Amerikaanse Natalie Bergman. Veel songs van haar debuut- en tot nu toe enige album Mercy uit 2021. Een album waarin zij overduidelijk op zoek is naar troost voor het ernstige auto-ongeluk waarbij haar vader en stiefmoeder om het leven kwamen. Troost die vooral gevonden lijkt te worden in het geloof. Rootsmuziek met een gospelrand. Het plaatje, met op elkaar afgestemde witte kleding, is prachtig net als de sfeervolle, vooral rode belichting. En de nummers? Die hebben tekstueel gezien een hoog ‘Praise the Lord’ gehalte. Tussen de nummers door worden we deelgenoot gemaakt van het feit dat Natalie in verwachting is. Pril, maar toch….. Inderdaad, ‘Praise the Lord‘.   

Shannon Lay met covers en eigen werk

Muziekliefhebbers kennen haar wellicht van de Amerikaanse punkband Feels, maar de muzikante, die vanavond om 21:15 op haar stoel aan de rand van het Stage 2 podium plaatsneemt, timmert inmiddels al jaren solo als singer-songwriter aan de weg. Shannon Lay, een kleurrijke verschijning met liedjes voor een stil luisterend publiek. Geen ‘Dutch Disease’ tijdens haar optreden; op een nies in het publiek wordt gereageerd met een welgemeend ‘God bless you’. We horen nummers van haar albums Feist (2021) en Living Waters (2019), samen met covers van onder andere Elliot Smith (Angeles), The Velvet Underground (I’m Set Free), OCS (I Am Slow) en Jackson C. Frank (Blues Run the Game). 

David Eugene Edwards preekt hel en verdoemenis

Tijd voor de slotact en headliner van deze Roots of Heaven editie, David Eugene Edwards ofwel DEE. Frontman van de band Wovenhand, belangrijkste lid van het inmiddels ontbonden 16 Horse Power, cultfiguur van het zuiverste water. Vanavond met een solo-show waarbij hij zichzelf begeleidt op gitaar en elektrische banjo/mandoline, aangevuld met drones die de songs via backing tracks verder inkleuren. Muziek die als een trein ruim een uur lang doordendert op weg naar heel misschien de verlossing, maar veel waarschijnlijker het noodlot. Want het op de Bijbel geïnspireerde wereldbeeld van DEE is somber. Mensen zijn in essentie zondig en ontsnappen aan het noodlot is een helse klus die slechts voor een enkeling is weggelegd. 

Deze duisternis weerspiegelt zich in zijn muziek. Donker, broeierig, gejaagd. Alsof de duivel elk moment op kan duiken vanachter de in een vierkant opgestelde speakers, om je vervolgens mee te voeren richting hel of in het gunstigste geval het vagevuur. Muziek met een boodschap. Muziek die wordt vergezeld door af en toe een handgebaar, een hoofd dat met de ogen dicht achterover wordt gegooid, voeten die zich trillend vanaf zijn kruk verheffen. Muziek die vanavond vooral bestaat uit nummers van Wovenhand, enkele 16 Horse Power-songs en een paar covers. Los van een kort ‘thank you’ aan het eind wordt geen woord gesproken. DEE zegt het met zijn muziek. Op deze 23^e april stortregent het buiten.