Hoe dan? Ik vraag het mezelf telkens weer af wanneer ik naar een goed gevulde affiche van een festival kijk. Hoe krijg je het bij elkaar? Maar belangrijker nog, hoe krijg je het zo geprogrammeerd dat ik zo veel mogelijk kan bijwonen? Welnu, op die laatste vraag luidt het antwoord vrijwel altijd hetzelfde: niet. Het motto van Motel Mozaïque (MoMo Makees You Wonder) van dit jaar dan ook slaat niet op de timetable, of het moet zijn dat ik mij vertwijfeld afvraag of ik niet toch, want als ik hier iets eerder weg ga … en stel dat het niet regent en ik kom niemand tegen, dan kan ik nog een klein stukje … en dan gauw door, want zover is het niet van V11 via Arminius en Rotown naar Perron. Dat dus.

Maar niets van dit alles, heb ik mij voorgenomen. Ik ga er een lekker relaxed weekend van maken. Twee dagen MoMo op mijn dooie akkertje. Overal de tijd voor nemen, geen haast en volop genieten. De voorpret is begonnen, de tickets voor het hotel geboekt, in mijn verbeelding heb ik mijn tas gepakt. In werkelijkheid doe ik dat pas de dag dat ik vertrek. Vrijdag dus. Maar wat? Ah, nee? Natuurlijk, het zal eens niet waar zijn. Twee van mijn favoriete bands staan op donderdag. Baba Ali en Alamo Race Track. Gauw check ik mijn agenda, die afspraak die ik – heel slim – op vrijdag in Rotterdam heb, kan ik onmogelijk afzeggen. En ik moet nog fris zijn ook… Ik glimlach, de keuzestress is begonnen. En het festival moet nog beginnen.  

Ik open een biertje en doe wat ik altijd doe. Ik maak lijstjes en ga schrappen en schuiven. De beste tip die ik ooit kreeg, was om optredens indien mogelijk volledig bij te wonen. Op die manier word je meegenomen in de opbouw en maak je het meest deel uit van wat wordt geschapen, hier en nu, live – terwijl je erbij bent. Je maakt de opening mee, de kans is groot dat een bandlid iets zegt. Zo niet, dan komt dat later, maar dan weet je dat je niets hebt gemist. Ook het slot is vaak onvergetelijk. Dan doet de band er vaak een schepje bovenop; dat wil je niet missen, omdat je zo nodig onderweg moest naar de volgende zaal, waar je bovendien niet binnenkomt omdat je niet de enige bent die had bedacht om die band te checken. De kunst is dus op tijd zijn en genieten van het moment.

Het is ook de kunst om los te laten. Want natuurlijk is er meer dat je mist, dan wat je ziet. Maar dat geldt niet alleen voor een festival. Ik schrijf en schuif en schrap me gek. Het blijft niet bij een biertje, maar de contouren van mijn persoonlijke MoMo tekenen zich af. Zo ook de contouren van het schaduwfestival, het festival dat wel is, maar niet voor mij of voor onze lezers. We hebben dit jaar maar een accreditatie, terwijl we normaliter met een team van vier of vijf schrijvers waren. Keuzes maken is daarom essentiëler dan ooit en met pijn in mijn hart neem ik op voorhand afscheid van het idee om artiesten en bands als Terzij de Horde, Baba Ali, TVAM, Rival Consoles, Socks;Sports Socks, Smudged, Italia90, Elephant, Indigo Sparke, Waxahatchee en Ichiko Aoba dit weekend live te zien. Blijft over mijn to do list:

Alamo Racetrack (ik verzin wel wat), St. Solaire, Black Country New Road, DIRK., The Orielles, Yard Act, Nagasaki Swim, Softcult, The Last Dinner Party en Big Thief.

Of het is gelukt om mijn lijstje af te werken en hoe dat was, dat lees je later dit weekend.