Het is halverwege het optreden als zanger/gitarist Koen Ruijs van Dripping Trees bijna verontschuldigend opmerkt dat het nog aardig wennen is op het kleine Slachthuis-podium in Haarlem. Na ruim een jaar niet spelen moet zo’n eerste optreden buiten de oefenruimte toch als een hernieuwde vuurdoop voelen. Hoe reageert het publiek op de nieuwe nummers en het nieuwe geluid? Heeft Haarlem überhaupt weleens van Dripping Trees gehoord? Vragen die ongetwijfeld door de hoofden van de vier bandleden spoken als zij om 21:10 uur het podium opstappen. Even snel een groepshug en spelen……

Tekst en foto’s: Herman Sixma

Tot eind 2018 is het leven van de vier mannen van Dripping Trees – de band bestaat uit Koen Ruijs (gitaar/zang), Stef van der Wielen (gitaar/ toetsen), Stef Leijten (basgitaar) en Stijn Luijk (drums/zang) – relatief simpel. Overdag werken of studeren, in het weekend zoveel mogelijk optreden. De één met een coverband, de drie anderen met de punkband Mexican Surf. Wereldberoemd in Oss en een groeiende aanhang in de rest van Nederland. Tot Mexican Surf besluit dat het genoeg is geweest. Verdwenen is de uitdaging, weg is het gevoel dat nodig is om alles op het podium te geven. En dan is het beter om in goed onderling overleg te stoppen, in plaats van doorgaan met tegenzin. Tot ziens Mexican Surf; welkom Dripping Trees, want onder die naam besluit een deel van de band een doorstart te maken.

Verbeeldingskracht als brandstof
Een andere naam, een nieuw geluid. Van korte, heftige punksongs naar een mix van post-punk en post-rock zoals te beluisteren valt op het album Fuel of Mankind dat in maart 2021 wordt uitgebracht. Wat die brandstof volgens hem is? Koen Ruijs legt uit: „Ons vermogen te fantaseren, onze verbeeldingskracht. Het laat ons huizen bouwen, wapens smeden, regels en wetten vaststellen. Bovendien heeft het ons complete talen laten ontwikkelen, waardoor we in staat zijn ideeën met elkaar te delen en samen te werken. De gecompliceerde wereld die we hebben opgebouwd, hebben we uiteindelijk te danken aan onze verbeeldingskracht en de wil samen iets te realiseren.”

Maar de ontwikkelingen gaan door, ook binnen Dripping Trees. „Onze nieuwe liedjes zijn, in vergelijking met de songs op ons debuutalbum inmiddels een stuk puurder en fragieler. Meer richting slowcore, maar nog steeds herkenbaar als Dripping Trees”, vertelt Stef van der Wielen. En de naam Dripping Trees? Die is geïnspireerd op het nummer Jesus Alone van Nick Cave & The Bad Seeds van het album Skeleton Tree. „Bij de regel ‘You cried beneath the dripping trees’ zie ik treurwilgen en een natuur die sympathiseert met het menselijk verdriet dat op dit album van Nick Cave centraal staat. Deze symboliek sluit goed aan bij onze muziek. Daarnaast vonden we ‘Dripping Trees’ als bandnaam ook gewoon tof klinken.”

De wederopstanding
Als je door omstandigheden (Covid-crisis, studieverplichtingen, andere zaken die even prioriteit hebben) ruim een jaar niet op het podium hebt gestaan, hoe voelt dan zo’n wederopstanding? Stef van der Wielen: „Echt heel tof. Muziek maken met vrienden is een van de leukste dingen die ik kan bedenken. Om dan na lange tijd weer samen op het podium te staan geeft een ontzettend fijn, maar ook heel spannend gevoel. Ik merkte dat ik bij de eerste nummers echt moest wennen aan dat podiumgevoel. Gelukkig zaten we er met z’n allen weer snel in, vooral ook omdat het publiek zo fijn reageerde op onze show.”

Alba, het konijn dat licht geeft
En wat is het dan lekker om zo’n eerste optreden na lange tijd te beginnen met Alba van het album Fuel of Mankind. „Alba gaat over de ethische vraag of wij als mens het recht hebben om het DNA van een ander levend wezen, in dit geval een konijn, te beïnvloeden en te veranderen”, legt Koen Ruijs uit. „Dat we onszelf zo’n vraag stellen vind ik best wel schokkend, eigenlijk. Alba staat voor mij symbool voor de menselijke drang om steeds opnieuw natuurlijke grenzen op te willen opzoeken en te overschrijden; het verlangen naar volledige controle over onze omgeving en alles wat leeft. Gedragsaanpassing maakte wolven tot tamme honden, wilde runderen zijn nu lieve koeien. Maar bij het konijntje Alba gaat het een stap verder. Alba werd via veranderingen aan het DNA een konijn dat in het donker fluoriserend groen licht uitstraalt. Moeten we zoiets wel willen?”

Sea of Ants
Bij de mix van oud en nieuw werk die Dripping Trees vanavond speelt valt op dat de nieuwere nummers inderdaad een wat meer open en ruimtelijk geluid laten horen. Zoals in het recent op single verschenen Sea Of Ants. Stijn Luijk legt uit waar het nummer over gaat. „Bij het schrijven van dit nummer vroeg ik me af wat er zou gebeuren als de mens de angst voor de dood wil gaan bestrijden door zichzelf onsterfelijk te maken. Sea of Ants vertelt het fictieve verhaal van iemand die dit meemaakt. Alles gaat kapot en hij of zij blijft, net als andere mensen, leven. De aarde verandert in een spreekwoordelijke mierenhoop; een zee van mieren in mensengedaanten. Het begin van een eindeloze lijdensweg, lijkt mij.”

Ook Stray, waarmee het optreden in Haarlem wordt afgesloten, is nieuw en verschijnt eind deze maand op single. Kan liefdesverdriet je het gevoel geven dat je een stuk van jezelf kwijt bent? En is er dan zoiets als een beloofd land, waar je die verloren geliefde weer terug kan vinden? Het nummer beschrijft de surrealistische zoektocht naar dat beloofde land en daarmee naar het verlangen weer compleet te willen zijn. Maar dat beloofde land is een illusie, de zoektocht zal eindeloos doorgaan en tevergeefs zijn. De (ge)liefde zal ongrijpbaar blijven; de ik-persoon verdwaalt en gaat ten onder aan zijn eigen verlangen naar geluk.

Spelen met een groot orkest
Een wereld met fluoriserende konijnen, mensen die onsterfelijk zijn en ronddolende geliefdes in een beloofd land. Duidelijk is dat Dripping Trees qua thematiek van hun songs niet kiest voor de makkelijkste weg. Waar die weg hen zal brengen? Stef van der Wielen heeft wel wat ideeën. „Het allerbelangrijkst is dat we onze doelgroep bereiken en een vaste fanbase opbouwen, want onze muziek is best wel een niche. En ja, voor de komende vijf jaar hoop ik op minimaal drie albums en onze eerste shows buiten Nederland. En op mijn persoonlijke bucket list? Een album opnemen met een groot orkest. We hebben in het verleden al een paar keer met twee strijkers gespeeld, maar met het Metropole Orkest of zoiets zou nog veel toffer zijn.”

Dripping Trees speelt zaterdag 22 april (Record Store Day) in platenzaak Waaghals in Arnhem en op 13 mei op het Come Out & Play Festival in Oss