Elke week verschijnen er tientallen nieuwe albums. Welke lonen de moeite om er even tijd in te steken en ze te checken? MuziScene wijst je de weg in de jungle. Dit is jouw huiswerk voor komend weekeinde.

Tape Toy – TTYS’ (Talk To You Soon)
Maak je je als Amsterdamse band op voor een feestje rond het lanceren van je nieuwe ep, pleurt de bassist echt een dag ervoor van z’n fiets en breekt zijn arm. Dikke streep door de rekening. Nu is het feest, inclusief de skate contest, verplaatst naar 17 juni. Laten we snel een dikke pleister op de pijnlijke plek plakken met de melding dat als je van goeie melodieuze maar gruizige indie houdt, je nu hun nieuwe ep die gezien de situatie toepasselijk TTYS’ (Talk To You Soon) heet moet gaan luisteren. Vergeet heel veel van die prutsende andere Nederlandse indiebandjes: Tape Toy is de shit en dan vergeten we voor het gemak dat het een schoolband is. Vijf nummers die allemaal heerlijk klinken, een goede rauwe rand hebben maar gewoon hele goede liedjes zijn. November springt er voor ons uit dankzij een direct pakkend gitaartrucje. Goed gevonden! Voeg daarbij dat het allemaal voortreffelijk wordt gezongen door Roos van Tuil en je hebt een ep om aan je hart te drukken en in de auto lekker keihard op te zetten. Chapeau Tape Toy!

The Tallest Man On Earth – Henry St.
Kristian Matsson liet in 2020 New York achter zich en ging terug naar zijn boerderij in Zweden. Volgens het verhaal dat rondgaat verloor hij zich daar in die afgedwongen isolatie in het kweken van groente. De afzondering ontnam hem de inspiratie om nog liedjes te maken. Ja, het heeft weinig gescheeld of die langste man ter wereld hadden we nooit meer gezien. Maar de hemel zij geprezen, toen de wereld zich ook voor hem weer opende einde 2021 kon hij weer gaan spelen, andere mensen zien en ging het bloed weer stromen. Op een gegeven moment zo snel dat een vloed aan nieuwe liedjes ontstond. Het resultaat is Henry St., zijn zesde album. Het is opvallend genoeg geproduceerd door Nick Sanborn (Sylvan Esso). En pracht van een album vol meeslepende liedjes, en laten we het maar een beetje gek uitdrukken, het is als het beste van Villagers maar dan zonder toeters en blazers. Maar dat wil niet zeggen dat er niet subliem wordt gemusiceerd, luister maar naar het sublieme gitaarwerk op single Every Little Heart. Indiefolk van de bovenste plank. (ANTI)

Natalie Merchant – Keep Your Courage
‘Come On, Aphrodite, make me love‘ zingt Natalie Merchant euforisch samen met de zangeres Abena Koomson-Davis. Het is al weer jaren geleden dat nieuw werk van Merchant verscheen; fans zullen er reikhalzend naar hebben uitgekeken. Merchant behoort zo langzamerhand toch tot een rijtje van ‘the greats’, met een carrière die ooit begin jaren tachtig begon met 10,000 Maniacs. De bewonderaars worden beloond met een plaat die bol staat van het optimisme, de levensvreugde en de viering van de liefde. Op het evangelische af. Liever horen we haar eigenlijk diep de traditionele folk induiken. Maar prik even door de sfeer – overal zit gelukkig toch een vleugje melancholie die wel geplakt lijkt te zitten op Merchants voordracht – en hoor toch die unieke timing van Merchant en die ongeëvenaarde zangstem. (Nonesuch Records)

Eloise – Drunk On A Flight
Grappig popalbum van de in Frankrijk geboren maar in Engeland opgegroeide artiest dat heen en weer wandelt tussen jazzy tracks tot pure bubblegum pop als van de categorie Katy Perry. Wat de plaat leuk maakt om te horen zijn de liedjes met een voldoende brutaal tongue in cheek-gehalte om je te doen denken aan Lily Allen, zoals single Therapist. (AWAL/V2)

Scram C Baby – Et Maintenant… Le Rock
Het label RE, een imprint van Excelsior, komt met een geschiedenisles door het album Et Maintenant… Le Rock van Scram C Baby na 26 jaar voor het eerst op vinyl uit te brengen. Goede timing want, het mag bekend zijn, Scram C Baby is een thuis voor John Cees Smit, de vader van… die jonge indieheld die op het moment vooral in het Verenigd Koninkrijk te vinden is en die jongeren van nu via zijn muziek verwijst naar de muziek waar zijn vader en zijn vriendenkring naar luisterde, en maakte, en máákt. Door dit album te beluisteren kun je dus als jongeling die in de ban is van wat Personal Trainer allemaal brengt en die graag wil weten waar dat allemaal vandaan komt, een kans om een van de bronnen te leren kennen. Buitengewoon de moeite waard. Het klinkt als een Sebadoh-album, voor die te veel aandacht gingen geven aan hoe het allemaal in de huiskamer klinkt. Het is rauw, het is zanderig, het ruikt naar zweet en bier en het is aanstekelijk, want de liedjes kruipen zo onder je huid dat je met je ogen dicht al snel droomt van hoe het zal zijn om te zoenen met Suzuki. Van die gitaarrock met onaangepaste trekjes. Op intuïtie, niet virtuositeit per se, maar recht uit het verscheurde, geraakte, aangedane of gefrustreerde hart.