Een poosje terug publiceerde De Speld de laatste 49 bandnamen die nog niet in gebruik zijn. De Kalknagels, was er een van. Peuk stond er niet meer tussen, die is immers al vergeven. De naam stond ooit op een drumstel in een kringloopwinkel, laat het Belgische trio weten. En het verraadt een goed gevoel voor droge humor. Daar houden we wel van.

Al evenzeer houden we van de teringherrie (pun intended) die de drie uit Belgisch Limburg produceren. Ze hebben naar ons vermoeden goed gekeken in de platenkast van hun ouders, en die hadden smaak. Daarin vinden we plaatjes van The Pixies, wat Sonic Youth ook en ze hebben na haar vertrek Kim Deal op de voert gevolgd en houden nu ook nog van The Breeders. Die namen dropt Peuk bij het beschrijven van waar zij de mosterd vinden. Wie ze niet noemen, en dan is heel erg onterecht, is de in de Benelux bij een kleine door nostalgie overmensde groep oudere jongeren nog altijd razend populaire band Magnapop. Zeker als je luistert naar de eerste paar tracks op de tweede schijf van Peuk kan het niet anders of die vergelijking dringt zich op. De pre-grungy gitaren, de simpele structuren die prima liedjes opleveren, de stuiterende overstuurde bas, het beukwerk op de drums en zelfs de stem van Nele Janssen is bij vlagen net zo onvast als die van Linda Hopper.

En die vergelijking met Magnapop is goed nieuws voor Peuk. Want die stokoude band uit de VS is nog steeds zo populair omdat ze recht uit het punkhart spelen, een live reputatie hebben opgebouwd van jewelste en door de jaren heen een paar geweldige gruizige liedjes hebben gemaakt. Daar kan je nog jaaaaaaaaaren mee voort.

En laat Escape Now gewoon een ontzettend leuke gitaarplaat zijn. Met uitschieters als Lebanon – dat kenmerken heeft van het beste dat Caesar ooit maakte – slepend If So met de onvergetelijke uitgegilde zinsnede ‘I could never take you home‘ en kippenvelopwekkend Erase Me. Op z’n beste weet Peuk een mooie balans te vinden tussen intensiteit en noise door een mooie dosis simpele pakkende melodielijnen. Maar heel af en toe slaat de band nog door het de wil ons te imponeren met hoe hard ze kunnen. In nummers als Rudy en Inconveniant is de balans zoek en wordt het bijna onaangenaam voor het gehoor. Och, een jeugdzonde en liedjes die het live misschien juist goed doen. We kijken er al naar uit ze aan het werk te zien. Want Peuk is vast leuk.