De Ierse folkband Lankum bewijst met zijn vierde album False Lankum dat folk in het algemeen en traditionele folk in het bijzonder nog lang niet dood is. Sterker nog, de band bewijst dat het mogelijk is om traditionele folk zoals die bijvoorbeeld ook door The Dubliners ten gehore werd gebracht te verrijken met moderne geluidseffecten. Op False Lankum wordt namelijk keltisch erfgoed dat op traditionele wijze gestalte krijgt door instrumenten als concertina (de voorloper van de  bandeon), viool, uilleann pipes en hurdy gurdy (een draailier) gemixt met het geluid van drones. Het resultaat is verrassend, even wennen soms, maar blijkt na enkele keren luisteren steengoed en ik vermoed dat dit album dus niet alleen bij folk-liefhebbers goed zal landen, maar dat een breder publiek aan zijn trekken komt, mits dat de Ieren natuurlijk een kans geeft.  

False Lankum bestaat uit twaalf nummers, waarvan er twee speciaal voor dit album zijn geschreven. Zeven strekken hun wortels tot diep in de Keltische geschiedenis.  Neem opener Go Dig My Grave die stamt uit het begin van de zeventiende eeuw. Gezellig is anders, zoals de titel al doet vermoeden, en de dodenmars duurt ook nog eens bijna negen minuten, waarna het schier naadloos overgaat in Clear Away In The Morning, een relatief jong nummer, dat in 1983 werd geschreven door Gordon Bok, een Amerikaanse folklorist, maar in de uitvoering van Lankum beduidend langer duurt.  

Ook staan er drie korte Fugues op het album, die het album opdelen in vier min of meer gelijke delen. De korte instrumentals zijn te karakteriseren als ambient noise, Via het eigen nummer Netta Perseus, een rustige ballade, belanden we bij een traditional die misschien wel het dichtst bij het thema (de zee) van de plaat staat. The New York Trader gaat over een gezelschap aan boord van een schip dat erachter komt dat zij een dief in hun midden hebben. Of dat nog niet traditioneel genoeg is, het wordt gevolgd door het Shakespeariaanse Lord Abore And Mary Flynn, over een liefdeskoppel, waarvan de man, een jongen nog, wordt vermoord door zijn moeder. 

Fugue III verzorgt de noisy overgang naar het slot, dat bestaat uit modernere nummers, On A Monday Moring verscheen in 1966 voor het eerst op vinyl op het verzamelalbum A Cold Wind Blows. Hier vormt het een lieflijke opmaat naar het door zanger Daragh Lynch geschreven slotnummer The Turn, waarmee False Lankum manisch eindigt. Dit geconstateerd hebbende kunnen we gerust concluderen: False Lankum is een album van contrasten dat zowel de conservatieve folkliefhebber als de meer experimentele roots-lover zal aanspreken.