En bedankt, Arjen Lubach! Godsamme… Vorige week donderdag toevallig De Avondshow gezien? Bij het item ‘En nou is het afgelopen!’ werden katten gedemoniseerd en weggezet als killers die miljoenen slachtoffers op hun geweten hebben in de dierenwereld. Ik zat op de bank te kijken, samen met mijn kater Marx (yep, ’t is een rooie). Nou kan en wil ik de tere kattenziel niet tegen alle ellende in de wereld beschermen, dus besloot ik niet weg te zappen. Het resultaat: Marx he-le-maal over de zeik. Nou spreek ik als ‘pussy lover‘ toevallig vloeiend Kats, dus ik zal jullie niet onthouden wat Marx over dit item te melden had. Komt ie.

“Wat een ongelooflijke lamlul, die Lubach. Hondenliefhebber zeker? Ben ik mooi klaar mee. Draag ik de rest van mijn negen levens het stigma seriemoordenaar. En dat een dag nadat half Nederland BBB heeft gestemd, een partij die opkomt voor de boeren en tot over de oren in de bio-industrie zit, waar jaarlijks miljoenen kippen, varkens en koeien over de kling worden gejaagd. En dan ben ik de gebeten hond zeker? Kijk, ik beken. Héél af en toe speelt mijn jachtinstinct op en verschalk ik een muis, die ik aan jou aanbied, want zo ben ik ook wel weer. Het sportieve element wordt daarbij vaak uit het oog verloren. Een muis heeft altijd een kans om het te overleven, hetgeen je van de dieren in de bio-industrie niet kunt zeggen. En meneer de baas heeft bovendien boter op zijn hoofd, met z’n ‘ik ben flexitariër’.  Ja duh, maar wel tussen de middag me stukjes broodbeleg toewerpen. Bovendien: ik ben ’s nachts – wanneer het jachtseizoen voor katten is geopend – altijd binnen. Soms wat later, maar dat komt omdat meneer de baas zo nodig concerten moet bezoeken of ergens de dj staat uit te hangen en te beroerd is om me binnen te laten voordat ie op pad gaat. Mag ik dan ook af en toe een verzetje hebben? Ik kan me trouwens niet aan de indruk onttrekken dat je het deels met Lubach eens bent. Dat levert een flinke deuk in het vertrouwen op. Ik bedenk me nog wel een keer wanneer je me in een mand stopt om naar de dierenarts te gaan. ‘Dat spuitje tegen allerlei ziektes is voor je eigen bestwil…’ Maak dat de kat wijs. Voor hetzelfde geld is het voor mij de volgende keer einde oefening. En nou niet gaan kroelen om het goed te maken. Pleur op!” 

Om de verstoorde relatie vlot te trekken en als ‘Wiedergutmachung’ zette ik dan maar ‘The Carlton Chronicles: Not Until the Operation’s Through’ op, een conceptalbum van South San Gabriel, over Carlton de kater. Uit een review: ‘The Carlton Chronicles is the tale of a terminally ill pet cat, told primarily from the animal’s point of view, and if there’s ever been a recording that better captures the feline essence – curious intruder, stubborn individualist, kingly predator – buy it as a collector’s item, because only a cat could improve on this. Yet the songs aren’t species specific because South San Gabriel’s meditations on life, illness and mortality are as touching and universal as any put to music.’ Een plaat die elke kattenliefhebber in huis zou moeten hebben. Ik spinde van muzikaal genot, Marx liet het verder koud.

DJ 45Frank