A Fistful Of Peaches is het derde album van de uit Brighton afkomstige pop-rockband Black Honey. Hoewel we op basis van een vijftal singles, waaronder de uitstekende albumopener, Charlie Bronson, waarmee zangeres Izzy Baxter Phillips en consorten bij wijze van spreken met de deur in huis vallen, al een aardig voorproefje hebben gekregen, blijkt er nog genoeg te ontdekken. Dat we daar niet altijd even vrolijk van worden, is de prijs die we betalen voor de hoge verwachtingen die we van dit album hadden. Konden we op het vorige album, Written & Directed, geen zwakke broeders aanwijzen, op A Fistful Of Peaches is dat helaas anders. Het lijkt erop dat de band met name focust op wat eerder goed voor hem werkte, maar dat komt zo nu en dan toch enigszins gemakzuchtig over.  

Het is dus kaf en koren op A Fistful Of Peaches. Sterke nummers gaan hand in hand met songs die volgens een bepaalde formule tot stand lijken te zijn gekomen. Zo wordt de sterke opener gevolgd door Heavy, dat gauw verveelt, en lijkt geschreven om live een bepaald effect te kunnen sorteren. Wat dat betreft klinkt Up Against It waarin Phillips zingt over haar psychische problemen een stuk oprechter en is Rock Bottom een verademing, omdat Black Honey hier weer klinkt als vanouds. Het wordt gevolgd door Cut The Cord, dat een onweerstaanbaar en springerig ritme heeft: feel good indiepop van de bovenste plank. Ook Nobody Knows scoort goed met zijn langzame, hazy gitaren, waardoor het heerlijk naar de punten van je schoenen staren is, terwijl je wordt omarmd door melancholische fuzz. 

Na Nobody Knows lijkt de plaat over zijn hoogtepunt, want het wordt gevolgd door het tenenkrommende Weirdos. Tombstone doet een poging om dat goed te maken. Het anthemische nummer zal het live goed doen, maar pakt ons thuis toch niet echt bij de lurven. Wat dat betreft is slotnummer Bummer het tegengestelde van wat de titel doet vermoeden, want deze positieve oorwurm is dan weer een verrassend sterke afsluiter van een album dat soms moeite heeft om te overtuigen.