We hebben lang moeten wachten op het vervolg van het in 2018 verschenen titelloze debuutalbum van Black Honey. Dat maakte dat de lat steeds hoger kwam te liggen en de ondertussen verschenen singles droegen daar ook weer aan bij. De poprockers leveren met Written & Directed dan ook een puike plaat af, die geenszins teleurstelt. Sterker nog, het valt niet mee om een zwak nummer te benoemen. Niet dat ik daar op uit ben, maar net als dat het moeilijk is om een favoriet aan te wijzen, kan ik – eerlijk is eerlijk – geen zwakke broeder (m/v) aanwijzen. 

Written & Directed doet natuurlijk denken aan films. Wie de Tarantinoëske video bekijkt van Believer, wordt bevestigd in dit vermoeden. Behalve voor dit nummer is ook veel aandacht besteed aan de overige video’s. Die van I Like The Way You Die en Run For Cover zijn beide ook pareltjes die ik van harte kan aanbevelen om te bekijken. I Like The Way You Die opent het album brutaal en stevig. Frontvrouw Izzy B. Phillips lijkt uit op wraak en die krijgt ze. Maar eerst daagt ze haar tegenspeler uit.”Treat me like I am a game / I’ll show how I like to play,” zingt ze als openingszinnen, om als vervolgens in het refrein te verklaren: “I like the way you die, boy.” Run For Cover is een stevig rocknummer, dat mede door de stem van Phillips is overgoten met een onweerstaanbaar popsausje. Beaches opent even dwingend en al tijdens de intro – we zijn nog geen drie nummers onderweg – is duidelijk dat Written & Directed een veelzijdig album is. Beaches lijkt weggelopen uit de jaren-70 Franse popscene, terwijl het flirt met disco-soul uit diezelfde periode. Back Of The Bar zorgt voor enige rust, zonder dat het tempo verloren gaat. We zijn inmiddels minder ver van huis met een hint naar jaren-80 new wave en indiepop. Samen met Fire, dat ook al van die heerlijke koperblazers herbergt, vormt het een fijn uitstapje, even weg uit de hectiek van de andere nummers, die op I Do It To Myself en Gabrielle na, in de goede zin van het woord vrij pompeus zijn. 

Over Gabrielle gesproken, wellicht hebben we hier een kritische noot te pakken, want als slotnummer is het misschien iets te tam. Met slechts akoestische gitaar en enigszins zoete tekst is het niet de spetterende finale die het album eigenlijk wel verdient. Goed, dat gezegd hebbende wil ik positief afsluiten. Ik blijf van mening dat er geen mindere nummers op Written & Directed staan. Diverse nummers vinden telkens opnieuw hun weg naar mijn koptelefoon en ik merk dat ik al naar gelang mijn stemming steeds vaker specifiek een nummer uitkies. Dat dit per keer verschilt, is voor mij het sluitende bewijs van de klasse van dit tweede album van de jeugdige rockers uit Brighton die ermee volwassener klinken dan ooit.