Vorig jaar stond ik rond dit tijdstip op de vijfde verdieping van mijn hotel in Austin op de lift te wachten. Daar waren we – net als nu – voor het SXSW-festival. 

Het leek een warme dag te worden, dus ik had een feestelijk lichtblauwe zomerjurk aangetrokken. Er kwam een meisje in vol cybergothic-ornaat aangelopen; neon-roze dreads, een latex jurkje en zwarte laarzen met enorme plateauzolen. We wachtten samen tot de lift op onze verdieping aankwam.  

De deuren gingen open en we stapten naar binnen. Daar stond een gast van aan jaar of vijftig met lang haar die ons verwonderd aankeek. Ik had hem al vaker gezien als ik voor de hotelingang aan het wachten was op de rest van mijn gezelschap. Hij liep dan sigaretten rokend heen en weer op de parkeerplaats. Zijn bewegingen deden me denken aan de junkies die je in Rotterdam in de buurt van de Pauluskerk tegenkomt. Een beetje schichtig en schokkerig. 

‘Oh my, I feel a little underdressed,’ zei hij. 

Het cybergothic-meisje keek geïrriteerd, dus hij voegde er snel aan toe: ‘but you both look great…”

Hij vroeg of we voor het festival in de stad waren. Dat beaamde ik met een vriendelijk knikje en toen draaide ik me om naar de deur. Niet dat het me wat kon schelen of hij echt een heroïnejunk was, maar ik had geen zin in een praatje. Voor je het weet ben je drie uur verder en heb je een nieuwe beste vriend die je op sleeptouw moet nemen als je bands gaat kijken. Het cybergothic-meisje mompelde iets en toen waren we op de begane grond.  

De rest van de week zag ik de gast nog een paar keer bij het hotel. Soms alleen, soms samen met een al even schichtige dame. 

Op het vliegveld zat ik vlak voor de terugreis door Instagram te scrollen. Ineens viel mijn oog op een foto van de gast met het lange haar. Hij had precies hetzelfde T-shirt aan als die dag in de lift. Ik las zijn naam in het onderschrift en toen pas herkende ik hem. 

Het was de zanger van een band die al sinds de jaren 90 een van mijn top 10 lievelingsbands is. De zanger van een band die ik de dag na de liftontmoeting was gaan bekijken in een enorme openluchtzaal. 

Maar toen stond ik zo ver weg dat ik niet had gezien dat hij ook een paar jaar ouder was geworden. 

Minke Weeda