Het is moeilijk niet een heel klein beetje verliefd te worden op het Leidse festival Peel Slowly And See. Het afgelopen weekeinde werd de liefhebber er verwend met een uitgelezen programma vol contrasten, waaronder absolute topacts. En dat in een setting waar menig festival jaloers op mag zijn. Je zou zo maar je hart verliezen aan Leiden.

Foto’s: Judith Zandwijk en Jan Rijk

Op de vrijdagavond was er dit jaar al een pre-party met onder andere de Rotterdamse act Vulva die de SGP-fractie in de Tweede Kamer zover wist te irriteren dat zij kamervragen stelden over de video-clip Kill The Baby (die nu op Youtube al is voorzien van een waarschuwing voor je mag gaan kijken). Je zou het kunnen uitleggen als een statement van de festivalorganisatie die ook dit jaar weer uitblinkt in tegendraadse keuzes en dus een hoogst interessant én onderhoudend programma samenstelde. Overzichtelijk, maar divers en uitgesproken.

De tegendraadsheid zit ‘m nu niet in het presenteren van Pip Blom als opener op de zaterdagavond. De band die vooral heel veel meters maakt in het Verenigd Koninkrijk en binnenkort met een nieuw album komt, kennen we zo langzamerhand wel in Nederland. Maar het blijft een leuke en aanstekelijke act om naar te kijken en de springerige rammel-indie stemt vrolijk. Het spelplezier spettert er eigenlijk altijd vanaf. Hoewel, dit keer heeft de band vooral onderling lol in de grote zaal van De Nobel; je voelt je als toeschouwer gewoon een beetje buitengesloten.

Voor wie Pip Blom een beetje te vrolijk vindt, kan dankzij het zeer diverse aanbod op Peel Slowly makkelijk iets vinden wat wel in de smaak valt. Bij Luster bijvoorbeeld, de Belgische groep zoekt het juist in de duisternis met hun op folk gebaseerde muziek die indruk maakt dankzij de meerstemmige zang.

Of wat te denken van het Gronings gezelschap Geo. Stoïcijns brengen zij een moderne vertolking van postpunk zoals we het ooit kenden van Au Pairs vermengd met een flinke vleug Rotterdams Kiem. Met een aardig potje origineel dadaïsme in de presentatie. Ondertussen swingt en stuitert het wel reuze strak op een rijk bed aan percussie en de baslijnen van Maud van Maarseveen.

Het theater binnen van Siksa uit Polen trok nieuwsgierige blikken vanuit de Marktsteeg. Het Poolse duo trekt met muziek, spoken word, uitgesproken theater en stevige teksten ten strijde tegen de gevestigde orde. Een exponent van de drang van het festival om ook inhoudelijk iets te bieden waarop je even kunt kauwen.

En natuurlijk wordt er ook gefeest in Leiden. De roemruchte formatie Kinderen Tegen Kinderen stond daar ineens tot het grote vermaak van velen weer op het podium.

Soms zet Peel Slowly je voor het blok: wordt het de metal van Terzij De Horde of de verstilde op folk gebaseerde pracht van het Utrechtse This Leo Sunrise. Nou ja, Peel Slowly And See biedt dus echt voor iedereen iets (om te ontdekken) en alles is hooguit een oversteek van de Marktsteeg weg. Dus kozen fotografen Jan Rijk en Judith Zandwijk er voor om naar het eerste nieuwe werk sinds jaren van This Leo Sunrise te gaan luisteren.

The Notwist uit München trekt de grote zaal van De Nobel vol, maar het blijft er aangenaam ruim, zoals alles heel comfortabel aanvoelt op dit festival. Hooguit loop je een keer vast in de smalle gang naar de kleine zaal, maar met een beetje geduld is alles goed te bereiken en te zien. De mensen gedragen zich ook in het sporadisch gedrang relaxt; het voelt goed in Leiden. En dat goede gevoel versterkt The Notwist dat in ruim een uur de toehoorders meevoert in steeds weer andere sferen. Het gaat van hard naar zacht én weer terug, van invloeden uit Duitse volksmuziek naar pure genadeloze krautrock. De band mag worden gerekend tot de beste live-acts van het moment en de toeschouwers in Leiden zullen dat nu beamen: als een machine-met-gevoel raast de band geconcentreerd door het repertoire. En het werkelijk sublieme geluid in die prachtige grote zaal van Gebr. De Nobel maakt dit optreden, en daarmee deze editie van dit mooie festival, tot een onvergetelijke gebeurtenis.