Het waren maar vier tracks, maar Harm Coolen en Merijn Scholte, alias Weval, pakten ons volledig in met hun warmbloedige ep Time Goes. ‘Een ep om te koesteren, of beter, om je door te laten koesteren. Elektronische dance. Fijn om naar te luisteren en om op te bewegen. Warm van toon’, schreven we destijds enthousiast, en vragen ons nu nog af waarom in hemelsnaam die vier tracks niet op vinyl te vinden zijn. Maar goed, lang verhaal kort, reikhalzend keken we uit naar het volledige album dat aanstonds zou verschijnen en er nu is: Remember. En helaas, het enthousiasme is wat getemperd.

Weval vergeet te boeien, op hun nieuwe volwaardige 50 minuten tellende uitgave. Althans, die opmerking behoeft nuancering, want naar mate het album vordert gaat het bloed ook sneller stromen. En ook als ze ons niet direct pakken, met voornamelijk de eerste paar tracks op het album, is het nog wel genieten van de prachtige sound, warme elektronica en de prima zang. De optelling van al die zaken doet ons weer heel regelmatig denken aan genregenoot Caribou, al is Weval minder vindingrijk en experimenteel. Weval is in die verhouding als het ware een beetje als de eerste plaat van Editors, die heel goed en effectief vertolkten wat Interpol uitvond. Zet Losing Days maar eens op.

Als lid van de voorhoede van Nederlandse elektronische dance-acts bevestigt Weval wel de status met dit album. Het zit allemaal geheid in elkaar, en klinkt echt retegoed. Maar de opwinding blijft te lang uit. De eerste vier nummers zijn sfeervol maar missen een sterke spanningsboog. We worden echt uit een diepe slaap wakker geschud, bij de vijfde track op het album, met de staccato aangeslagen keys in Don’t Lose Time. Dan pas voelen we weer iets van opwinding, evenals bij tracks als Is That How You Feel It, de track met Eefje de Visser Never Stay For Love en ons prijsnummer het al in 2021 op een ep uitgebrachte Changed For The Better; tracks die uit de loomheid treden en je aan het bewegen krijgen of het moeten hebben van een spannender opbouw.