Zo heel af en toe, komt er een album voorbij waar je verliefd op wordt. Uiteraard niet de fysieke variant van liefde, maar wel degelijk een klein sprankeltje warmte bij elke nieuwe luisterbeurt. In alle eerlijkheid was ik al groot fan van de Anna B Savage, na een fantastisch festivaloptreden afgelopen jaar. Een optreden waar de artieste met groot gemak en een even grote glimlach op het gezicht, het publiek compleet overdonderde. Daaropvolgend draaide ik album A Common turn en ep These Dreams – beide uitgekomen op fijnproeverslabel City Slang – al helemaal grijs. Nu is daar heerlijk album in|Flux.

Op in|Flux horen we een verdere ontwikkeling van de sound van de Britse artieste: een mix van kleine luisterliedjes en verdomd catchy indiepopnummers, beide ingekleurd met allerlei speelse instrumentatie. Waar op eerder werk nog regelmatig werd teruggegrepen naar het heilige duo der singer/songwritermuziek (akoestische gitaar en stem, duh), kiest Savage op in|Flux grotendeels voor verder aangevulde arrangementen. Centraal staat nog steeds haar warme stemgeluid. Een stem die zich volstrekt moeiteloos door melodieën heen lijkt te bewegen. Die stem wordt op het album omlijst door een bed van saxofoons en houtblazers en fantasierijk aangevuld met synths, vleugjes elektronica en nooit overheersende drums.

Het album als geheel laat zicht heerlijk wegluisteren. In een vliegevlucht door de hoogtepunten zou men bijvoorbeeld kunnen noemen de als een omhelzing aanvoelende blazers in klein liedje I Can Hear the Birds Now, de combinatie van fluisterzang en warme bassynthesizer van Touch Me, het geestverdrijvende (lees: ex-verdrijvende) The Ghost, en de geen wolkje aan de hemel-sfeer van The Orange, waarop de artieste zich neer lijkt te leggen bij het feit dat dit alles is wat er is. Maar er is één hoogtepunt dat ik voordat we dit stukje afsluiten nog even specifiek wil uitlichten.

Titelnummer in|Flux is op zich al een fantastisch nummer. Hoewel het met de fijne blazers die we van de rest van het album kennen begint, mondt het zich al snel uit in een onverwacht stuk extra energie, met een glansrol voor de beste bassynthlijn van het jaar. Maar het echte hoogtepunt is het gilletje van Savage. Nu zal je denken welk gilletje? Tegen de drie minuten in het nummer, slaakt de artieste een kreet die mij het volgende gevoel geeft: het gevoel dat ik ín de studio sta en mee mag luisteren terwijl dit album gemaakt wordt. En dát gevoel, geeft dit toch al heerlijke album nog net een beetje extra.