Werkelijk ademloos luistert een klein gezelschap dinsdagavond 17 januari in de kleine zaal van Gebr. de Nobel in Leiden naar Robin Kester en haar band. En ze beleven een primeur, want Kester speelt voor het eerst materiaal van haar debuutalbum Honeycomb Shades. Als test, voor ze later deze week haar nieuwe nummers gaat laten horen aan een publiek dat er toe doet: de in Groningen verzamelde muziekbizz op ESNS. En daarna trekt ze samen met Amber Arcades het land in…

Na afloop staat Kester zich nog een beetje te verbijten, want zoals dat hoort op een try-out ging technisch niet alles perfect. Niet dat het publiek dat heeft gemerkt, laat staan er aanstoot aan heeft genomen. In een goed uur verbluft de in Rotterdam wonende singer-songwriter met een tot in de puntjes verzorgde set liedjes die uitblinken in ingehouden kwetsbaarheid en een onderhuidse spanning die als rode draad door vrijwel alle nummers loopt.

Kester en haar band sluiten in Leiden af met een nummer dat ze nog nooit eerder live hebben gespeeld: Goodnight Argus. Zij vertelt dat het nummer is geïnspireerd op het luisterboek Mythos van Stephen Fry waarin hij de oude Griekse klassiekers nieuw leven inblaast. Het luisteren naar zijn stem hielp haar in slaap te vallen, en toch ook weer niet omdat ze steevast benieuwd was naar het vervolg. Terwijl zij al pratende haar fladderende denklijn volgt, stemt zij haar gitaar, wat prompt mis gaat want praten en stemmen tegelijk, dat blijft toch een dingetje. Ook in haar presentatie stelt Robin Kester zich voortdurend kwetsbaar op en het oogt zo open en eerlijk dat het charmeert in plaats van irriteert. En het past wonderwel bij het bedwelmend dromerige karakter van haar muziek. Waarbij ze dit op de Griekse oudheid gebaseerde liedje toch evengoed zelfverzekerd zingt als een Sirene, met grote precisie uithaalt in de hoge registers, en in verblindend wit licht op haar smetteloos witte blouse alle aandacht in de zaal naar zich toe zuigt.

Bij de opnamen voor haar debuut Honeycomb Shades werkte Robin Kester samen met Marien Dorleijn, de frontman van Moss. Zijn invloed hoor je bijvoorbeeld terug in de sound van het nieuwe werk, zowel op de plaat als live. Elektronica heeft een belangrijke rol gekregen en de indiepopliedjes met psychedelische momentjes zitten vol ‘ear candy’. Met veel aandacht voor detail lijkt alles tot in perfectie uitgedacht. Af en toe mag een nummer uitlopen in een pompend vierkant ritme en in intensiteit opbouwen; zo’n typische Moss-aanpak om in schoonheid naar een kolkend orgastisch moment te werken. En dan mag Kester spelen met haar Korg synthesizer en er de wildste geluiden uit peuren.

Kester start haar set met door elektronica gedomineerde nummers: drie mensen bespelen toetsen, aangevuld met enkel drums en een gitaarpartij. En natuurlijk speelt de hemelse en vooral in de hoge tonen expressieve zang van Kester de hoofdrol, wat een enkeling doet denken aan Portishead’s Beth Gibbons. Alles wordt ragfijn gespeeld en het roept een gevoel op dat er voortdurend beheerst wordt gemusiceerd. Nooit gaat het helemaal los, nooit verliest Kester en haar band de controle, ook niet als vaardig naar hoogtepunten in volume wordt gewerkt en Kester al dansend over het podium beweegt. Dan nog klinkt het ingehouden en blijft het kwetsbaar. Juist daarin schuilt de schoonheid van het nieuwe werk van Robin Kester.

Honeycomb Shades ligt 24 februari in de winkel. Daarna volgt een uitgebreide clubtour door Nederland samen met Amber Arcades.