‘Jij vindt het waarschijnlijk helemaal niks,’ zei een kennis verontschuldigend tegen me, ‘maar ik ga morgen naar De Vrienden van Amstel Live.’

Ik snap best dat mensen denken dat ik mijn neus ophaal voor het jaarlijkse meezingfestijn in Ahoy, maar het tegenovergestelde is waar. Goed, ik zou er geen kaartje voor kopen, maar ik ben er beroepsmatig een paar keer geweest en ik heb niks dan bewondering voor de organisatie. Ze deden er echt alles aan om het zowel het publiek als de artiesten naar de zin te maken. En als iedereen blij is, is het feest. Een indrukwekkende 20 avonden lang.

In interviews zeggen we altijd dat we ons voor Left of the Dial hebben laten inspireren door festivals als The Great Escape en SXSW, maar eigenlijk is De Vrienden van Amstel Live net zo belangrijk. Van hen heb ik geleerd dat gelukkige artiesten voor een gelukkig publiek zorgen. Daarom is er niet eens zo heel veel verschil tussen de Left of the Dial-backstage en die in Ahoy. Oké, wij hebben geen Guus Meeuwis (waarvan alle artiesten altijd enigszins verbaasd zeggen dat het écht de alleraardigste gast ooit is), maar verder is het qua sfeer redelijk vergelijkbaar. 

Voor ons publiek ligt het wat moeilijker. Zelfs al luister je je nog zo goed in, lijkt het me stug dat het je gaat lukken om heel het festival elk nummer mee te zingen. Grote kans dat onze bezoekers daar ook helemaal niet op zitten te wachten en worden die vooral blij van nieuwe bands ontdekken. Misschien moeten we Left of the Dial dus gewoon laten zoals het is. 

Maar we kunnen wél iets nieuws beginnen, een variant op het Amstel-feest: een meezingavond voor mensen die bijvoorbeeld niet van Suzan en Freek houden, maar wel graag iets van (ik noem maar een dwarsstraat) Fontaines D.C. meebrullen. Als we een stuk of 20 vertolkers van de grootste indie-hits van de afgelopen jaren bij elkaar weten te krijgen, moeten we daar toch wel een avondje of vijf Rotown mee kunnen vullen? 

Het nadeel is dat daar ook een hoop buitenlandse artiesten tussen zullen zitten, dus goedkoop zal het niet worden. Gelukkig weet ik ook al een sponsor. Het afgelopen jaar zijn er liters en liters Salmari in Rotown verkocht (dat is gewoon ouderwetse dropshot, maar dan met een Finse naam waardoor iedereen het ineens heel hip vindt), die doen vast wel mee. 

We kijken het nog even aan met Left of the Dial, maar mocht dat nou niks worden, dan gaan we door met De Vrienden van Salmari Live.

Minke Weeda