„Wie is de Rikkie van Dordrecht? Jij? Dan gaan we vanavond allemaal naar zijn huis!” Scott Beekhuizen oftewel Prins S. lacht van oor tot oor en het publiek samengepakt in de zompig vochtige Popcentrale – je moet eigenlijk zeggen ‘Talentstage’ – in Dordrecht lacht joviaal mee. Prins S. en De Geit staat vanavond met zijn tweeën op het podium, en ook al moeten ze na dit optreden nog even door om acte de presence te geven tijdens het 3voor12 Song van het Jaar-gala in Rotterdam, maken ze er een feest van alsof er geen morgen bestaat.

Wat is de verklaring dat een feest-act als Prins S. in korte tijd zo populair kan worden? En niet alleen bij studenten, want in Dordrecht staan ook de liefhebbers van vooruitstrevende alternatieve muziekgenres bijeengepakt om het nieuwe fenomeen te zien. Terwijl de Haagse act toch balanceert op het randje van plat volksvermaak. Wat is de aantrekkingskracht van de Prins?

1 – Als Beekhuizen het podium opstapt maakt hij onmiddellijk contact met de mensen in het publiek. Oogcontact wel te verstaan. En daarmee heeft hij direct een rij bewonderaars voor het podium die hem niet meer uit het oog verliezen, woordelijk alles meezingen en soms zelfs zijn gebaren imiteren. Geen geklets en nauwelijks gedoe met telefoons: iedereen is gefocust op wat er zich op het podium afspeelt. Ook na het optreden is Beekhuizen er voor zijn fans: met tuitmondje gaat hij met veel plezier met wie dat maar wil op de foto.

2 – Beekhuizen oogt als een vis in het water op het podium. Hij danst onophoudelijk in het rond en geniet overduidelijk van het optreden en de aandacht. Hij straalt niets dan positiviteit uit. De stuiterende muziek en doldwaze mix van genres versterkt dit effect: het is van begin tot eind feest. Het duo heeft die kunst intussen goed in de vingers. Ze kennen hun publiek en pakken het heel effectief in met een wervelende show waarbij je ogen en oren tekort komt.

3 – Ook met zijn teksten legt hij contact met zijn publiek. Rikkie is daar een goed voorbeeld van. Beekhuizen en zijn twee maten tappen direct in op de uitgaanscultuur van dit moment en schilderen situaties waarin iedereen zich herkent. Want wie heeft er nu nog nooit tollend op zijn benen op straat gestaan, weigerend om nu al naar huis te gaan? Humor is daarbij een belangrijk wapen en opent een weg om jezelf met de nodige zelfspot de spiegel voor te houden. Je kunt er niet omheen: de teksten van de Prins zijn recht voor z’n raap maar evengoed geraffineerd. Je móet er wel om grinniken. Prins S. spreekt het publiek evengoed emotioneel aan. Natuurlijk wordt stilgestaan bij de afwezigheid van gitarist Marne Miesen die herstelt van een hersenbloeding. Met het liedje Zwarte Sneeuw staat de Prins daar bij stil en raakt bij het publiek een gevoelige snaar. De Prins komt bij je binnen met een contradictie in terminis: een oprechte show.

4 – Het is verbluffend om te zien hoe gewillig het publiek zich door de Prins laat inpakken. Stond het publiek in een poppodium enkele decennia geleden nog vooral sceptisch met de armen over elkaar toe te kijken – aan mijn lijf geen polonaise – nu gaat de hele zaal mee in alles wat Beekhuizen van ze vraagt. Met een tuitmondje op en neer springen bijvoorbeeld. En zelfs als de Hagenezen wel angstig veel op de Snollebollekes gaan lijken – in Dordrecht laat Beekhuizen bij Kinderboerderij de zaal van links naar rechts bewegen – doet iedereen keiblij mee. Dat een generatie die graag een feestje viert nu de popzalen bewoont, draagt bij aan het succes van Prins S. en De Geit.

In de dampende kleine ruimte van de Popcentrale maakt de Prins nog een vette grap over Covid en sluit de avond af met hun bewerking van Faithless’ God is a dj: de corona-lockdowns lijken al weer een vage herinnering, maar de Prins is het nog niet vergeten en viert met dit gebaar dat we weer bij elkaar kunnen komen. De Prins bezorgt Dordrecht van de eerste tot de laatste minuut een feestje waar vandaan het publiek na afloop zichtbaar voldaan vertrekt op weg naar het huis van de Rikkie van Dordrecht.

> Lees ook de recensie Rood Staan Hard Gaan