Hè hè. De Engelse folkrockformatie Modern Studies heeft – zo zou je bijna gaan geloven – eindelijk naar ons geluisterd. Al jaren verleidt de band ons met indringende liedjes die ergens op het snijvlak van indie en folk liggen. Het charmante van hun muziek is dat het zo overduidelijk is geworteld in Engelse tradities, zonder dat het echt op folk en traditionals gaat lijken. Want evengoed hoor je invloeden van alternatievere genres terug in het werk van de band. Maar waar wij ons steeds weer aan stoorden was de spuuglelijke productie van de zang van Emily Scott en Rob St. John. Zij zongen lied na lied unisono waarbij hun stemmen flink op de voorgrond van de mix werd gezet, om het daarmee in onze ogen allemaal alleen nog maar erger te maken. We bleven daarom maar herhalen dat hun eerste album Swell To Great zo geweldig was, ook los van het gegeven dat het was gemaakt met en geïnspireerd op het geluid van een uit elkaar vallend harmonium.

Maar de hemel zij geprezen, op de nieuwe ep getiteld Cassandra van de band is het roer op dat vlak om. De prettige stem – soms misschien een tikkie te jubelend, bijvoorbeeld in Geese – van Emily Scott mag nu volop zijn werk doen, al zijn over de acht composities verspreid de zangpartijen minder dominant. Ook horen we beide frontmensen nog wel samen zingen, maar is de verhouding nu zo dat het echt wat toevoegt. Een hoofdrol is dit keer weggelegd voor het stevige baswerk van Pete Harvey. Dat aangename gegeven plaatst het werk van Modern Studies met deze ep direct dicht bij de stevige folkrock uit de jaren zeventig van Renaissance. En dus maakt Modern Studies waar wat we er altijd al in dachten te horen en leveren ze een ep die we nog vaak op zullen zetten. Luister maar eens naar het prachtige liedje Forwards Back, een prachtig bijna kraut-achtig nummer met een flinke dosis melancholie.

En waar hebben we dat aan te danken? Nu wel, uit het verhaal rond de ep blijkt dat de band het vrijwel live heeft opgenomen, tijdens een uitje waarbij ze zich terugtrokken op een rustige plaats en er al improviserend op nieuwe ideeën kwamen. Een deel van die improvisaties hoor je terug op Cassandra. Maar wees niet bang, nooit eindigt het in gefröbel. Deze ep is van begin tot eind een bloedmooi plaatje voor liefhebbers van door Engelse folk doordrenkte melodieuze en bedachtzame rock.