Moan is een stonerrockband uit Groningen. Op het gelijknamige debuutalbum staan vier nummers. De kenner weet genoeg; dat zijn geen korte nummers. MOAN is volgens de overlevering al in 2008 opgericht. In 2012 dook de band al eens de studio in voor een eveneens gelijknamige ep die in 2013 uitkwam. Wie daaruit concludeert dat de band zich langzaam ontwikkelt, spreek ik niet tegen. Sterker nog, het tempo ligt op het debuutalbum ook niet hoog. Laag en traag zijn sleutelwoorden voor de zware stoner, die daarom soms ook wel wat wegheeft van doom, maar mij hoor je zeker niet klagen.  

Albumopener Burning Man heeft een kleine minuut nodig om op stoom te komen en ontpopt zich dan als een van de vlotste nummers. Ook wordt direct duidelijk dat het geen instrumentale stoner is, want zanger Jurgen Veenstra (o.a. Avery Pains) doet zich direct gelden. Dat de mannen van MOAN hun tijd hebben gekomen voordat zij met dit debuut kwamen is overigens allesbehalve een straf, want van meet af aan is duidelijk dat MOAN knap in elkaar zit.  

De vaste kern van de band bestaat uit gitarist Marcel Ennema en bassist Andre Manning, die samen met drummer Reinee Huizinga voor het muzikale behang zorgen. Hoewel er geen vingervlugge gitaarsolo’s te horen zijn, zet Ennema tijdens het intro van Nothing In Nature wel de toon, om zich tijdens de eerste coupletten vervolgens te ‘beperken’ tot stevige riffs, gesteund door Manning en Huizinga die zo nu en dan lekker lijken te improviseren, om vervolgens toch weer terug te keren bij het oorspronkelijke thema. De laatste vier minuten zijn gereserveerd voor de outro, die minder zwaar klinkt, maar wel lekker loom naar het einde doorpakt.  

We hebben er zo’n twintig minuten opzitten als het tijd is voor de B-kant. Dat het stroperiger kan, bewijst MOAN met de intro van Learn To Bleed. Dit wil uiteraard niet zeggen dat de muziek zoet wordt. MOAN verstaat de kunst van opbouwen en uitbouwen. We zijn uiteindelijk zo’n drie minuten – de gemiddelde tijd van een single op een commerciële radiozender – verder  als zanger Veenstra ook een duit in het zakje doet. Zo kan het dus ook, maar denk nu niet dat we het hoogtepunt reeds hebben gehad, wat dat is naar mijn smaak toch echt de uitsmijter. Slotnummer Desert Island Drugs is een snoepje dat zich lastig laat uitpakken en tijdens consumptie ook niet alles in een keer prijs geeft. Het genot is er uiteindelijk niet minder om.  

Kortom: MOAN is een geslaagd debuut van de gelijknamige band die overstoorbaar aan de weg timmert en een naam om in de gaten te houden, want zeker de moeite om eens live te checken.