De bandleden van The John Pauls namen pseudoniemen aan die eindigen op de achternaam John-Paul. Toch zijn de vijf geen familie van elkaar, netzomin als The Ramones dat waren. Overigens gaat die vergelijking ook muzikaal mank, maar u begrijpt wat ik bedoel. The John Pauls zijn een post-punk garageband uit Texas, die ergens doen denken aan Lou Reed en The Velvet Underground. Op zijn derde album Bon Mots horen we afwisselend keyboardist Mikila John-Paul en gitarist Phillip John-Paul als vocalist. Vaak pakt een van beiden the lead en dat maakt Bon Mots afwisselend, maar wie nieuwschierig is hoe ze samen klinken moet wachten tot Kindness, het achtste nummer van de plaat. Het klinkt even verrassend als vertrouwd. 

Dat het vertrouwd klinkt valt sowieso op. De sound is lekker nineties en de zang van Mikila JP doet mij denken aan die van Tanya Donnely (Throwing Muses, Belly en Breeders). Phillip JP daarentegen klinkt met name op het enigszins manische Danny Green meer als eerder genoemde Lou Reed. Dat geldt ook voor rocker Same Dweller, Different Cave, terwijl Mikila domineert op titel- en openingsummer Bon Mots en op het enigszins hypnotische didn’t i??. 

Of het nu die tangconstructie (haasje-overprincipe) is die dit album zo aansprekend maakt, of het feit dat de band uit drie gitaristen bestaat maar geen bassist, dat laat ik graag in het midden. Het kan ook de afwisseling zijn, want met de sad-disco van O.O.O., krautrock van No Names, lo-fi op Boxes Inside Boxes en het country folkrock geluid van nummers als Denver Rainbow en hekkensluiter Forgetness, valt The John-Pauls steeds weer in de smaak en de luisteraar dus met de neus in de boter. 

En bon mot is een geestige opmerking, een kwinkslag, bedoeld om iemand op te vrolijken. Dat is precies wat The John Pauls doen met dit album, waarvan dus niet alleen de idee erachter klopt, maar ook de uitvoering. Bon Mots maakt je vrolijk en is daarom de perfecte soundtrack om lekker bij te chillen.