Wanneer bij mij ten laatste het besef kwam dat alles om zeep is, we een vogel voor de kat zijn en we aan decadentie ten onder gaan? Bij de introductie en het daarop volgende succes van Pringles. Als je hele volksstammen een halve, kunstig gesneden gebakken aardappel, verpakt in een onzinnig doosje, tegen een woekerprijs aan kunt smeren, dan moet je niet raar opkijken dat je mensen de klimaatcrisis als een hoax kunt verkopen, covid als een ‘griepje’ kunt wegzetten, het van de pot gerukte idee dat we geregeerd worden door reptielen in leeghoofdigen kunt planten en Vladimir Putain ongestraft als de redder van de boreale uilskuikens van Minerva kunt afficheren. 

Ach, ook in de popmuziek vind je links en rechts wel een Nostradamus die het einde der tijden aankondigt (die grote groene broek, die stond hem goed). R.E.M. wist immers al: ‘It’s the end of the world as we know it (and I feel fine’), ons eigen Jump Dickie Jump verkondigde ‘The world is coming to an end’ en het Belgische School is Cool zong ‘The world is gonna end tonight’. Of neem anders Mont Blanc, de post-nucleaire koortsdroom van Quiet Hollers.  

En toch blijf ik – wellicht tegen beter weten in – geloven in de goedheid van de mens. Zeker wanneer die goedheid zich vertaalt in een gratis show van het lichtjes fantastische Sophia, afgelopen maandag. De band rond Robin Proper-Sheppard had onverwacht een dagje vrij tijdens een Duitse tour en in plaats van die dag in ledigheid door te brengen, werd contact gezocht met de bevriende poptempel de Muziekgieterij in Maastricht. Of ze daar misschien zouden kunnen spelen, geld toe hoefde niet, de bandleden zouden worden betaald uit de opbrengst van de merchandise. De Muziekgieterij verwelkomde Sophia met open armen, zo’n 250 gelukkigen lieten zich dit buitenkansje niet ontgaan en maakten een optreden mee dat nog lang zal nazinderen. Het is nogal een verschil, de Robin Proper-Sheppard op en naast het podium (een vriendelijke, vrolijke Frans) en de man die in zijn songs de schaduwzijdes van de liefde bezingt (I lost you), de dood van The God Machine bandlid en vriend Jimmy Fernandez in een tranentrekker van jewelste giet (So slow), er niet voor terugdeinst een afgekloven cliché als ‘life’s a bitch and then you die’ te gebruiken (het niet gespeelde If a change is gonna come), maar ook een straaltje licht door de duisternis laat schijnen in het langzaam naar een verschroeiende climax toe werkende Desert song no. 2 (‘Sometimes you’ve just got to let go, the world’s not a bad place’). En mocht de Apocalyps dan toch nakend zijn, dan gebruik ik het machtige, in een drone-feest eindigende The river song daarbij graag als soundtrack. 

Technology won’t save us is de titel van een album van Sophia, maar eerlijk is eerlijk: zo’n Pringles- dekseltje is perfect geschikt om een geopend blikje kattenvoer mee af te sluiten. Dat dan weer wel. 

DJ 45Frank