Een festival als Left of the Dial organiseren is niet zo heel ingewikkeld. Je zoekt een paar zalen, boekt wat bands en je start de kaartverkoop. Wat kan er misgaan? 

Nou… 

Met nog minder dan twee weken te gaan, is er ergens een riolering gesprongen waardoor een locatie onbruikbaar is geworden. Een deel van de bestelde merchandise is onderweg naar Nederland verdwenen. We blijken de verkeerde polsbandjes te hebben gekocht. Niemand weet waar de schijfjes zijn waarmee we het Left of the Dial-logo op de kerk projecteren. De datum op het blokkenschema klopt niet. Leveranciers houden zich niet aan gemaakte afspraken, waardoor we straks wellicht zonder servicebalie zitten. De band die het openingsconcert op het varende zeilschip gaat doen, reageert nergens meer op. En dan blijft er ook nog een bezoeker elke dag boos mailen dat hij het belachelijk vindt dat we geen dagkaarten verkopen.

Je zou van minder stress kunnen krijgen. Maar ik heb laatst de documentaire over Woodstock 99 gezien en sindsdien maak ik me nergens meer druk om. Sterker nog, als het bij het bovenstaande blijft, dan valt het allemaal reuze mee eigenlijk.

Minke Weeda

* nee joh, de foto is niet echt. Maar zo ziet je kelder er wel uit als ‘ie overstroomt. red.