De platenmaatschappij van Broken Belles vertelt ons een mooi verhaal over een connectie tussen het duo James Mercer (The Shins) en Brian Burton, alias Danger Mouse. In de jaren negentig woonden zij ver uit elkaar in de VS. Ongewis van elkaars bestaan zetten zij elk hun eerste stappen bij het maken van muziek, allebei toevallig op hetzelfde viersporen-recordertje. En ze lieten zich allebei inspireren door de muziek die het label Elephant 6 uitbracht. De grote gemene deler van die muziek was dat het zich verzette tegen de lo-fi esthetiek die destijds de alternatieve muziek domineerde. Elephant 6 bracht juist muziek uit die klonk als een klok, aangenaam voor het oor, geïnspireerd door bijvoorbeeld The Beatles of Beach Boys.

Acht jaar na After The Disco komt het duo weer met een nieuw album waarin dat streven naar schoonheid – volgens de uitleg die zij daaraan geven – in volle omvang wordt toegepast. En het is groots, rijk gearrangeerd, orkestraal, cinematografisch. Zozeer dat het bij vlagen pompeus klinkt en de liedjes door het gewicht van het arrangement door hun hoeven zakken, luister maar eens naar ellenlang Love On The Run en met name naar het PinkFloydtiaans theatrale einde. Het songmateriaal ligt op een enkele track na zoals het dansbare disco-georiënteerde One Night al even zwaar op de maag. Hartstikke jammer, want met een plaat als After The Disco bewees het duo met hun aanpak en hun gelikte sound een catchy plaat te kunnen maken die je met plezier keer op keer opzet. Dat gaat met deze Titanic niet gebeuren.