Zie je een dezer dagen iemand over straat gaan in tijdsprongen, in en uit de ruimte pulserend als een rups op Viagra, dan is het een van de leden van de Ierse Gilla Band, die nog in de sferen van hun laatste album Most Normal verkeert. In de marketing-speak van hun management heet het dat ze er ‘hun eigen paradigma mee hebben hertekend’. 

Door: Paul Henning

Goed water blijven geven dat paradigma dan, want het levert een interessant album op, al zou ik het procédé liever zo noemen: dat ze de metaverse hebben ontdekt. Gilla Band heeft het oorspronkelijke materiaal tijdens de corona lockdownperiode nog eens flink door de producermolen gehaald, met alle middelen die een hedendaagse, met weinig eerbied voor het bronmateriaal gezegende mixermaster ter beschikking staat. Wat er maar aan vervorming mogelijk is, is er met sardonisch genoegen overheen uitgestort, zodat er na het afkoelen een vreemd, tussen allerlei muzikale grenzen heen en weer stuiterend geheel tevoorschijn is gekomen. 

Geen makkelijk geheel: soms bereikt het de grens van wat je fysiek aan kan. Opener The Gum bijvoorbeeld begint halverwege zo vervaarlijk te pulseren dat je er zeeziek van wordt, instrumentaaltje Gushie knettert als een statische planeet, en hier en daar verdwijnt een nummer in een sonisch putje om er op een onverwacht moment overdekt met sonisch gerommel weer uit op te duiken. Capgras is een ‘dialoog’ tussen de stem van een over z’n kleine pijntjes zemelende middenklasser en een zwaar overstuurde schreeuw uit de hel. Pratfall bromt als een vlieg die vastzit op een plakstrook metaverse. 

Dat wil allemaal niet zeggen dat de oorspronkelijke Gilla Band (het voormalige Girl Band) helemaal verdwenen is. Onder de metalaag zie je het nog gewoon zitten: de teksten die van onnavolgbare stream-of-consciousness rijmelarij aan elkaar hangen, de humoristisch uitschieters (‘I gave up on general hygiene, financials savings and exercise‘ – Binliner Fashion), de Fall-achtige puls die de nummers voortstuwt, de overstuurde gitaren. Het is alleen meer gelaagd geworden allemaal. Daardoor zijn nummers die op de nominatie stonden om een nieuwe generatie kroegmeezingers te worden (zoals in de singles Eight Fivers en Backwash bijvoorbeeld – het Rough Trade-management omarmt het nieuwe paradigma blijkbaar nog niet volhartig) veel interessanter geworden.

Van de boodschap moet Gilla Band het nog steeds niet hebben, maar toch: Most Normal kan je gerust een geslaagd experiment noemen. En wat beter is: een afwisselend geheel, dat zich op hetzelfde pad begeeft als Low’s Hey What, maar met een organischer resultaat. En nu kijken waar je met zo’n opgepompt corona-exerciselijf naartoe gaat.