Marble Sounds is een Belgische indieband rond singer-songwriter en componist Pieter van Dessel. Voor het vijfde album van de band ging hij niet op zoek naar vernieuwing door buiten zijn comfortzone te treden, maar gaat hij op zoek naar de kern van die comfortzone. Het resultaat is zo mogelijk nog melancholischer dan het oeuvre tot nu toe.  

Marble Sounds overtreft zichzelf door met een zeer consistent album te komen, dat is opgebouwd rondom piano en strijkers. Soms neo-klassiek, soms kamerpop, maar elk liedje is raak en recht in de roos. En dat geldt ook voor die nummers waarop Van Dessels stem door middel van auto-tune is vervormd, zoals op Jacket, dat gaat over diens vrouw of op Axolotl, waarop de zang iets robotachtigs heeft, waardoor het nummer enigszins doet denken aan Air.  

Overigens dringen meer vergelijkingen zich op, zonder dat dit storend is. Hooguit ontstaat een verlangen om eens een plaat van weleer af te stoffen en op de draaitafel te leggen. Bijvoorbeeld een van Ludovico Enaudi, door het beluisteren van albumopener Quiet of van Bear’s Den na het beluisteren van Never Leave My Heart of Soon It ‘ll Make Us Laugh, waarop naast een Bulgaars koor ook Van Dessels dochters meezingen.  

Dat Marble Sounds zowel de naam van de band als van het album is niet toevallig. Het geeft aan dat Van Dessel niet dichter bij de essentie van Marble Sounds kan komen. Het maakt dat het luisteren naar nummers als het instrumentale, neoklassieke My Initial Intentions of het gevoelige slotnummer The Ever After bijna voyeuristisch, maar is dat niet juist de bedoeling van een artiest die dermate gevoelige muziek maakt?  

Dit album is geschreven vanuit de comfortzone van de maker. Ik verblijf graag in die zone. Ontelbare keren – veel vaker dan nodig was om een recensie te schrijven – luisterde ik naar het tiental nummers dat Marble Sounds rijk is. Vanaf de eerste kennismaking is een luikje in mijn gemoed op een kier gezet en zorgen de feeërieke klanken voor sereniteit en innerlijke tevredenheid.