Een van de eerste uitgaven van Glove Compartment, een sub van het label Subroutine, was Headache Sorbet van Alicia Breton Ferrer. Zij schreef de nummers voor deze wurgend spannende serie nummers tijdens de lockdown en kun je gerust zien als een tijdsdocument voor wie maar lastig om kon gaan met de isolatie. Op hetzelfde label bracht Doortje Hiddema, alias Euroboy, ook bekend als lid van de Rotterdamse formatie Rats On Rafts, rond diezelfde tijd een solo-ep uit, OK Mom.

De samenwerking is ontstaan uit wederzijds respect voor wat zij in de lockdownperiode maakten. Het resultaat van de samenwerking van Breton Ferrer en Doortje Hiddema is een minimaal even claustrofobische muzikale ervaring als Breton Ferrer’s solowerk. Sacrificial Chanting Mood klinkt dan ook vooral als een verlengstuk van het werk van Breton Ferrer.

Vijf tracks telt de ep die op vinyl is verschenen. Vier tracks zijn, om een vergelijking met schilderkunst te trekken, ronduit impressionistisch. Doe je ogen dicht en je gaat kleuren zien, dingen ruiken en sferen voelen. Het roept herinneringen op die je liever niet herbeleeft. Memento Mori horen we beide muzikanten als een mantra zingen in een duister en sfeervol stuk. Reading Glasses is een track die nog het meest een traditioneel bandgeluid heeft en dus neigt naar het werk van Euroboy. We horen drums (gespeeld door Nadya van Osnabrugge die intussen zo’n beetje de halve Rotterdamse scene bedient met haar diensten op percussie en/of gitaar), en gitaren. Maar toch is de sfeer weer duister en de muziek wars van elke conventie. User ID is dan weer ultra experimenteel, gebaseerd op een hoekig gitaarthema, en de zang klinkt als…. tja, als een ‘sacrificial chant‘. Sick is een track waarin weer Van Osnabrugge structuur mag aanbrengen op drums. Hiddema en Breton Ferrer zingen opnieuw bezweren en de lagen gitaren wringen ongemakkelijk.

‘The Future is better when I’m without you‘, zingen Hiddema en Breton Ferrer in wat je misschien als het sleutelnummer mag zien op de ep. De ontdekking dat je alleen zijn helemaal niet zo ellendig hoeft te zijn, en het misschien zelfs wel fijner hebt als met anderen. Het is een conclusie die herkenbaar is voor velen, opgedaan in de periode toen de lockdown gewoon werd en we ons aanpasten. Een conclusie tegelijk die maatschappelijk wat ongewenst is, een taboe misschien. Want we horen toch allemaal a. gelukkig en b. sociale wezens te zijn die liefst in paren het leven leeft?