Hoe een plaat klinkt zit vaak vast in een wagonlading aan conventies. Gelukkig verschillen de meningen over hoe de conventies geïnterpreteerd dienen te worden, anders zouden alle platen precies hetzelfde klinken. Stel je voor… Maar vraag het een producer of een muzikant, en ze hebben allemaal zo een kijk op hoe iets zou moeten klinken. Zo af en toe komt er een album langs dat je ineens doet realiseren hoezeer de sound je ervaring kleurt. Dat een liedje waar je normaal aan je voorbij zou gaan door een bepaalde klankkleur ineens toch je aandacht grijpt.

Dat laatste geldt in hoge mate voor het derde album van de Nederlands-Kroatische Eerie Wanda. Het is een mysterieus en bijna spookachtig album, en dat zit ‘m én in de manier waarop zij haar liedjes componeert, én haar ijle stem, maar in dit geval vooral ook door de wijze van arrangeren en de klank. Wanda experimenteerde erop los in haar huiskamer tijdens de pandemie. En zo vond ze een persoonlijke vorm om haar liedjes in te gieten, nu eens niet op basis van een band om haar heen. In enkele gevallen resulteert dat in een tot op het bot uitgebeend arrangement, soms enkel met op de voorgrond een gruizig klinkende hard aangeslagen piano met op de achtergrond percussie die haar engelachtige zangstem begeleiden. De wijze van mixen en het gevoel van ruimte die ze toevoegt aan een enkel instrument, maakt de sound spookachtig en mysterieus. Luister maar eens naar low-tempo en sfeervol Sister Take My Hand. Maar haar soundstempel levert evengoed een bijzonder resultaat als een nummer is uitgevoerd met een veelheid aan instrumenten, zoals in albumopener Sail To The Silver Sun.

Op Internal Radio legt Wanda haar ziel bloot en dat doet ze in een vorm die fascineert. Het is daarom een album om op repeat te zetten en je te blijven verwonderen wat – naast een paar mooie liedjes – het nu precies is dat zo boeit. Geslaagd experiment.