Collegerock is dat gaan heten in de jaren negentig. Toen gitaarbands op de radio de toon zetten en ze het allemaal zochten in een mengeling van punkpop en grunge. Met een eindeloos aanbod van bands met voorop een vrouwelijke stem. Tv-show Buffy The Vampire Slayer bracht er scheepsladingen van in hun soundtrack.

Naadloos zou je daar nu The Beths in kunnen schuiven en nooit vermoeden dat dit dan een band is uit a. Nieuw Zeeland en b. van nu. Expert In A Dying Field is het vierde album al weer van het viertal dat ooit op de middelbare school samen muziek ging maken. Het album heet naar het aardigste liedje op deze frisse gitaarplaat met in de tekst een aardige observatie: expert zijn op een terrein dat overbodig wordt, een dinosaurus op de arbeidsmarkt misschien, zoals elke it’er op dit moment pak ‘m beet drie jaar na de laatst gevolgde cursus. Maar natuurlijk zingt Elizabeth Stokes – gezegend met een effectieve heldere stem – niet letterlijk over dit onderwerp maar gebruikt ze het als analogie voor het einde van een liefde en verzucht ze ‘How does it feel to be an expert in a dying field? How do you know it’s over when you can’t let go?‘

The Beths schotelen ons 12 liedjes voor met gitaren die ruig moeten klinken maar eigenlijk best meevallen. In het spel en de bouw van de liedjes wordt geen poppunkcliché uit de weg gegaan, maar het moet gezegd, ze voeren dat wel op een prima manier uit. En het is zo opgenomen dat het allemaal loepzuiver klinkt, aangenaam om naar te luisteren. Maar echte brille ontbreekt in de liedjes die stuk voor stuk ontegenzeggelijk van perfecte pop hooks zijn voorzien. Maar spannend wordt het nooit. Het blijft allemaal in het ‘best aardig’ bereik en prikt jammergenoeg nooit eens door dat glazen plafond.